SAKAL TIRAŞI MİRASI

"SON NEFESİN FISILTISI: İDLİB'İN KOKUSU VE ELİAS'IN YANKISI

Son günlerde İdlib'in kokusunu alıyorum, biliyor musun Elias? Toprağın o derin, o tanıdık kokusunu… Sanki rüzgar kilometrelerce öteden taşıyor anıları, burnuma doluyor baharın ilk yağmurundan sonraki o eşsiz rayiha. Bu koku, içimde tatlı bir sızıyla karışık bir huzur yaratıyor. Anlıyorum, biliyorum artık; babamın yanına gitme vaktim yaklaşıyor.
Dedeni çok özledim ben, Elias. Yıllar var ki yokluğunun acısı içimde bir yara gibi durur. O koca çınar devrildiğinde, sanki bir parçam da onunla birlikte toprağa karıştı. Ama sen… sen benim için bambaşka oldun. Senin gözlerinde onun ışığını görüyorum, gülüşünde onun kahkahası yankılanıyor. Her dokunuşunda dedenin şefkati sarıyor beni, her sözünde onun bilgeliği filizleniyor. Sen, onun bana bıraktığı en değerli armağansın, can parçası. Yokluğunda yaşadığım o derin özlemi, senin varlığınla hafifletiyorum. Sen benim için sadece torun değil, geçmişle geleceği birbirine bağlayan, dedenin ruhunu yaşatan bir köprüsün.
Her nefesimde o anları yeniden yaşıyorum. İdlib'in toprak kokusu burnumda, dedenin anıları zihnimde ve senin varlığınla dolan kalbimde… Hayat, bir döngüden ibaret, değil mi Elias? Toprağa düşen her çekirdek yeniden filizlenir, giden her can geride bir miras bırakır. Ben de sana kendimden bir parça, dedenden bir yadigâr ve Seher'den bir fısıltı bırakıyorum.

Bıraktığım Miras:

Sana Son Sözlerim
Sana bıraktığım miras, sadece kağıtlara yazılı sözlerden ibaret değil, Elias. O, kanımızda akan bir hikaye, ruhumuzda yankılanan bir şarkı.

Sakal Tıraşı Mirası:

Babaanneni kaybettiğin gün sakalını tıraş et. Tıpkı benim babama yaptığım gibi... Usturayı tutarken şunu fısılda: 'Aşk, ilk günkü gibi yanıyorsa; küllerimde hâlâ canlıyım.' Sonra tıraş köpüğündeki gözyaşlarını Neckar’a akıt. O su, içindeki acıyı alıp götürsün, tıpkı zamanın bizi götürdüğü gibi. Bil ki, her gidenin ardından, kalanlarda yeni bir başlangıç filizlenir.

Bilimsel Mirasım: Epigenetik Vaziyet: Heidelberg Üniversitesi'ndeki laboratuvar notlarımda yazdığım gibi, kan testlerimden öğrendim ki; savaşın travması telomerlerimi kısalttı, babamın sevgisi (zeytin ritüeliyle) telomeraz enzimimi aktive etti, senin doğumun ise oksitosin seviyemi %300 artırdı. Kendi gen haritanı çıkar, sevgili Elias. Hangi acılar iz bırakmış geçmişte, hangi sevgiler onarıyor ruhunu? Bunu anla ve bil ki; DNA'n kaderin değil, seçimlerinin arşividir. Her nefesinde, her adımında, geçmişin izlerini değil, geleceğin umudunu taşı.

Hayat, Elias, bir döngüden ibaret, değil mi? Toprağa düşen her çekirdek yeniden filizlenir, giden her can geride bir miras bırakır. Ben de sana kendimden bir parça, dedenden bir yadigâr ve Seher'den bir fısıltı bırakıyorum.
Artık hazırım. Huzurla…