Kırıldı köprüler, yandı bütün yol,
Ne dost kaldı yanımda, ne de bir kol.
Gözlerimde ateş, dilimde öfke,
Gitmekten başka çare yok hepte.

Susturamadım içimdeki isyanı,
Kırdım zinciri, yırttım her anı.
Baktım ardıma, gördüm hep boş,
Gitmekten başka çare yokmuş.

Kimse tutamaz, kimse durduramaz,
Yüreğim taş gibi, kimse vuramaz.
Çekip gidiy... Devamını Gör

Kıyıda kalanların görebileceği bir aşktı bu
Sessizliği sevenlerin durdurduğu ve yalnızların mesken tutacağı bir yerde duracaktı
Belirsizlik ilk defa bu kadar ilgi çekici hale gelecekti
Yorgunluk artık süzülecek, karanlık çekilecekti
Genişliği anlaşılamayan buğu, edilmeyen bir yemin gibi yok olacaktı
Hevessiz görünmenin izleri gün geçtikçe s... Devamını Gör

Babasız büyüyorum ama boynum bükük değil,
Her düşüşümden kalkmayı öğrendim.
Gözlerimde yaş olsa da,
Yüreğimde ateş var, sönmedi.

Köklerim derin, dallarım göğe uzanıyor,
Beni yıkmak isteyen rüzgârı tanıyorum.
Her eksiklikte yeniden doğuyorum,
Babasız da olsa dimdik duruyorum.

Babasız büyüyorum ama güçleniyorum,
Acı bana sabrı öğretti, y... Devamını Gör

Hayat, bazen ruhumuzu zımpara gibi sürter; pürüzler gider, duygular parlar ve yeni açılar ortaya çıkar.

Her gün farklı bir açıyla bakıyorum dünyaya. Bu açı, bazen pencereden süzülen güneş ışığı gibi hafif, bazen de zihnimde açılan bir boşluk gibi derin. Duygu, işte o boşluğun sessiz bir fısıltısı; kimi zaman hüzün, kimi zaman küçük bir sevinç.
... Devamını Gör

Arnavut kaldırımlı taş sokakta tek başına, cılız ışığıyla sokağı aydınlatmaya çalışan bir sisli sokak lambası gibiyim. Sis, taşların arasından süzülüp lambanın titrek ışığını sarıyor; gölgeler sessiz bir melodi eşliğinde dans ediyor. Yalnızlık, sanki kendi bilincine sahipmiş gibi sokakta dolaşıyor. Kim bilir, belki de ben değilim sisli olan; belki ... Devamını Gör

Bir nokta düştü bomboş kâğıdın ortasına,
Bir çığlık gibiydi sessizliğin içinde.
Sonra bir çizgi, titrek, ısrarcı bir dalga,
Peşinden koştu kayıp bir cümlenin.

Kelime kelime düştüm ben de peşine,
Her harf bir çakıl taşı, dilimde acı.
Arayışın mürekkeple olan hesaplaşması,
Kâh zafer kâh hezeyan, bu kara sevda.

Bazen bir sızı, kâğıda s... Devamını Gör

* Acıyı Toprağa Ek: Tıpkı zeytin çekirdeğinin sert kabuğunun kırılıp toprağa ekildiğinde bir gün şifa veren yağa dönüşmesi gibi, acılarını da toprağa ekmeyi öğrenmelisin. En derin yaralardan en güçlü kökler beslenir ve en güzel türküler en derin acılardan dökülür.
* Duygularını Saklama, Onları Dil Yap: İçindeki duyguları bir sandıkta saklama. ... Devamını Gör

Toplumumuzda en çok gözden kaçan hususlardan biri, kişilerin sahip oldukları nimetlerin farkında olmamasıdır. Oysa her şahıs, hayatın küçük ya da büyük armağanlarını takdir etmeyi bilmelidir. Ne yazık ki, bazı insanlar aynı davranışlarını mütemadiyen tekrar ederek, hem kendilerini hem de çevresindekileri yıpratmaktadır.

Eleştirim şudur ki; bir ş... Devamını Gör

Ben en son ne zaman doğdum,ne zaman varoldum,ne zaman nefes aldım,ne zaman seçildim,ne zaman ilgi gördüm,ne zaman güldüm,ne zaman ağladım,ben şu an neredeyim,kiminle ne yapıyorum?
Hiç bir sorunun cevabı yok gibi ,ben yok gibiyim.Hiç nefes almamış hiç var olmamış gibiyim.O kadar çok yok sayılmış ki duygularım ben artık kaybolmuşum.Sahi böyle değild... Devamını Gör

Yavuz, defteri eline aldığında parmakları sayfalardaki yıpranmış kenarları usulca yokladı. Her satırın, Ahmet’in nefesinden, gözlerinden ve o günlerin gölgelerinden bir iz taşıdığını biliyordu. Masanın üzerindeki küçük lambayı açtı, odanın loşluğunda kaleminin ince ucu sayfaların üzerinde gezmeye başladı.
“Baban kelimeleri sıradan biri gibi yazmam... Devamını Gör

Bazen fark ediyorum; çoğumuz yeni bir şeye başlamaktansa, bildiğimiz, tanıdığımız yerlere dönüyoruz. Boş vakitlerinde daha önce izlediği diziyi tekrar açanlar… Bitmiş bir filmi, defalarca izlemesine rağmen hâlâ keyif alanlar… Yıllar önce oynadığı oyunu yeniden yükleyenler… Hatta aynı kitabı te... Devamını Gör

Bu topraklarda, aynı güneşe bakıp farklı hayaller kuran iki insan var: Biri tarlasında alın teriyle ekmeğini kazanan Mehmet Abi, diğeri şehrin gürültüsünden uzak, yeşilliklerin içinde kendini bulan Erdem Bey. Onları ayıran mesafeler değil, birbirlerinin dünyasına girmekten duydukları korku. Oysa her ikisinin de yüreğinde aynı özlem var: Barış i... Devamını Gör

Göklerin rahmet yüklü bulutları, yeryüzüne inerken bir gülü incitmez. Yağmur damlaları, taşı deler ama çiçeği öper. İslam da böyle inmiştir âleme: kılıçla değil, kalple; zorla değil, hikmetle. Fakat biz, bu ulvî mesajı iletirken bazen göklerin yumuşaklığını unutup, yerin sertliğine sarılıyoruz.
1. Din Muhafızı Olmak mı, Din Yolcusu Olmak mı?
Bi... Devamını Gör

Bir derya ki sonsuza uzanan sevdam
Senin muhrik sözlerin dalgakıran..
Bir sandal olsam sana yavaş yavaş yanaşan.
Senin taştan yüreğini yosun olup sarsam.
Şu özgür martılar gibi olsam yuvam olsan kayadan.

Ey ciğerimi pare pare eden kara sevdam.
Sen yaşayamadığım ömrüm,
Sen her uyuduğum da göremediğim hülyam.
Nasıl da uzaksın fersah fersah ... Devamını Gör

(Cümleten hayırlı sabahlar. Güne bir şiir bırakıyor, yorumlarınızı bekliyorum.)


Ceza mıdır ki suçun cinsinden gayrı ceza?
Biz çekelim cefasın eller de sürsün sefa!
Hangi çağda görülmüş böylesi han-ı yağma?
Gül, bülbül bir yansa ya şu cihanda bir defa.



Kim ördü bu ağları, kim yazdı bu kanunu?
Kimine bir pay düşmez, kimi yutar kamuy... Devamını Gör

Kasabada son günlerini yaşıyordu Eylül. Göl artık sessizdi, Yusuf’un kaybolması ve Halil Dede’nin tutuklanmasıyla kasaba rahatlamış görünüyordu.
Deniz ona sordu:
“Burada kalmak istiyor musun?”
Eylül göle bakarak cevapladı:
“Hayır… Burada her taşın altında babamın acısı var. Kaçsam bile geçmişim içimde.”
Birlikte büyük şehre gitmeye karar ver... Devamını Gör

Yusuf Kara’nın gölde kaybolmasının ardından kasaba bir süre sessizleşti. Herkes rahatladığını sanıyordu. Ancak Eylül, gölün kenarında hâlâ fısıltılar duyuyordu.
Geceleri gölden yükselen bir kadın sesi ona şöyle diyordu:
“Henüz bitmedi. Gerçek yüzeye çıkmadı.”
Eylül ürpererek babasının defterini açtı. Defterin son sayfasında silik bir yazı vard... Devamını Gör

İnsanların konuşurken aslında ne söylediklerini artık daha rahat anlayabiliyorum. Önceden safiyane dinleyip inandığım cümleler, yerini artık inanmış, yani kaba tabirle yutmuş gibi yapan mimiklere bıraktı. Çok fazla kaçırılan göz kadar çok fazla temas kuran gözlerde aldatıcıdır. Nasıl söylediğinden ziyade, ne söylediğine odaklıdır. Beynine sürekli, ... Devamını Gör

"İnsanın doğduğu ev kaderidir" derler.Gerçektende öyle,hatta doğduğun ev sadece kaderin olmakla kalmıyor,tüm çocukluğun,gençliğin ,yetişkinliğin oluyor.Evlenip gitsen bile , bambaşka bir bir şehirde bambaşka bir hayat yaşayan bile o ev seni terk etmiyor hiç.Sen o evden çıksan bile o ev senden,hayatından çıkmıyor.İnsan kapıyı çarpıp çıktım... Devamını Gör

Akşamın loş avuçlarıyla sıvazladığı camlardan süzülürken hüzün,
Bir yalnızlık türküsüdür çalınan, tenhalığın mızrabında.
Sen gideli, zaman öyle ağır ki,
Sanki her saniye bir asra gebe...

Ellerim boşlukta arar seni,
Rüzgârlara tutunmuş bir çığlık gibi.
Geceler, uzak bir diyardan gelmiş cellatlar misali,
Yüreğime çöker, kanat... Devamını Gör

Bir hüzün ki sarmış zulmet-i kollarıyla beni her cihetten
Ne kûhda kar kaldı, ne bağda taze bir varak.
Ne nehrin akışında bir sadâ, ne de bülbülde âvâz,
Dışımda feryat, içimde bir sükûn-ı câna mâlik.
Kederle raks eyler her dem gölgem, perişan,
Her adımda bir anı, her nefesten bir sızı.
Gönlümün vîrânesinde bir sen, bir de ben kaldık,
İki â... Devamını Gör

Hayatı kahkahalarıma sığdırmışlığım çoktur. Ruhum büyüyememiş bir çocuktur benim. Ama fazla kırılgan bir kalbim ve unutamayan bir hafızam var. Sildim dediğim kimseyi silemedim. Canım çok yandı. Yaşama devam etmek istemediğim çok zaman oldu. Her seferinde yeni bir ben inşa ederek tutunmaya çalıştım hayata. Fazlasıyla yorgunum. Duygularını alenen yaş... Devamını Gör

Bölüm: Kanla Yazılan Uyarı

Gölün altındaki mahzenden çıkarken Eylül ve Deniz’in üstüne bir ağırlık çökmüştü. O kemiklerin görüntüsü, geceleri rüyalarında bile onları rahatsız edecekti.
Kasabaya vardıklarında meydanın ortasında kanla yazılmış bir mesaj buldular:
“Bu sadece başlangıç, Eylül.”
Eylül’ün elleri titredi. “Yusuf… hâlâ içeride olamaz... Devamını Gör

Fabrikanın önüne vardığında kapı zincirlerle kilitlenmişti. Eylül zinciri kırmak için taşlardan yardım aldı, elleri kan içinde kaldı ama kapıyı açmayı başardı. İçeri girdiğinde ağır bir barut kokusu vardı. Bodrumun köşelerinde patlayıcılar yerleştirilmişti.
Zamanlayıcıyı gördü: 10 dakika.
Eylül, kaseti ve Leyla’nın eşyalarını kurtarmak için önce ... Devamını Gör

Kasaba meydanında tuhaf bir sessizlik vardı. Eylül’ün yürüyüşü, taş döşeli yollarda yankılanıyordu. Babasının defteri çantasında, Leyla’nın kolyesi boynundaydı. Kendi kendine mırıldandı:
“Bu sırlarla artık geri dönüş yok. Babamı susturdular ama beni asla susturamayacaklar.”
Tam o sırada, kasabanın en büyük çanı çalmaya başladı. Çan sesi, gökyüz... Devamını Gör