Bir yandan yakınıyor bir yandan da gözlerinden akan yaşları silmeye çalışıyordu Milena. Elini karnına doğru götürdü, dokundu ve o umudu hissetti bütün bedeninde. “Bak Artur’um. Bak. Bir bebeğimiz olacakmış. Ne kadar çok istiyordun bebeğimiz olmasını. Ne kadar çok planların vardı senin. Beraber bahçemizde koşup oynayacaktınız. Beraber parklara gidec... Devamını Gör

Son yapılan tetkiklerle Milena’nın taburcu edilmesine karar verildi ve Milena hastaneden taburcu edildi. Hastaneden çıkar çıkmaz Artur’un mezarına gitmeye karar verdi. Gidip bir bebekleri olacağını söylemek istedi. Hemen bir taksi çevirdi ve mezarlığın yolunu tuttu. İçinde çok garip bir his belirmişti. Bir heyecan gibi ama birazda üzüntü gibi. Tam ... Devamını Gör

Dr. Marta: “Milena, iyi misin?” diye sordu. Milena kaskatı kesilmişti. Bir günde öncelikle eşine sonsuza dek veda etmişken ve bunun acısını yaşıyorken, diğer yandan akşamında bir bebeği olduğunu öğrenmesi onu içten içe hırpalıyordu.
“Yani, şimdi, benim bebeğim mi olacak?” diye tepki verdi aniden.
“Evet. Senin bir bebeğin olacak.” diye karşılık v... Devamını Gör

Dr. Marta, Milena’nın yanına doğru sokuldu. “Nasıl hissediyorsun Milena?” diye sordu.
Milena, acı bir tebessümle: “Sizce nasıl hissedebilirim? Parçası kaybolmuş bir puzzle? Kırık bir bardak? veya teki kaybolmuş bir çorap gibi mi?” dedi. “Özür dilerim. Biliyorum biraz mantıksız bir soruydu” dedi Dr. Marta boynunu bükerek.
“Ben iyiyim, çıkmak ist... Devamını Gör

Yapılan tetkikler sonucunda Milena’nın 2,5 aylık bir bebeği olduğu ortaya çıkmıştı. O esnada Milena halen baygın yatmaktaydı. Doktorlar için bir yandan güzel bir yandan da kötü bir durum ortadaydı. Bir kadına eşine veda ettiği bir günün akşamında bir bebeği olduğunu söylemek güzel olduğu kadar da acı bir durumdu. Bir süre sonra Milena kendine geldi... Devamını Gör

Milena, yıllardır sarıp sarmaladığı, gözünden bile sakındığı sevdiği adamın, eşinin artık bir toprak olacağına şahitlik ediyordu. Birbirlerinden başka kimseleri yoktu. Ve artık Milena’nın da kimsesi kalmamıştı. Eşinin bulunduğu tabutu getirdiklerinde koşarak tabuta sarılıp, hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Ellerini bir daha tutamayacağı, gözlerine... Devamını Gör

48 saat geçti. Dr. Luna, Artur’u uyandırmaya çalışacaklarını ve kendisini olabilecek kötü senaryoya hazırlaması gerektiğini Milena’ya söyledi. Milena her ne kadar hazır olmasa da “tamam” demekle yetindi. Dr. Luna uyandırma işlemine başladı. Fakat Artur uyanamadı. Milena, üzüntünün şaşkınlıkla harmanlandığı bir duygu haliyle Dr. Luna’ya bakıyordu. D... Devamını Gör

Artur yoğun bakıma alındı. “İlk 48 saat çok kritik” dedi Dr. Luna. Yanına kimseyi alamayız ikazlarına rağmen Milena zorla 3 dakikalı izin kopararak yanına girdi. Ellerini tutup, gözlerinden akan yaşın eşliğinde: “Seni seviyorum Artur.” dedi. “Sensiz ben nasıl nefes alayım, sensiz bu hayatı ne yapayım. Uyan, dön bana. Beraber bakacağımız bir gökyüzü... Devamını Gör

Hastaneye vardılar. Milena, otomobilden inip “yardım edin” diye bağırdı. 2 görevli bir sedyeyle birlikte hemen otomobilin yanına gelerek, Artur’u sedyeye koydular ve acil servise doğru götürdüler. Doktor ilk incelemesinde sert bir cisimle öldüresiye dövüldüğünü söyledi Milena’ya. Hemen tomografiye aldılar. Tomografi’de beyinin hasar gördüğü ve bunu... Devamını Gör

Milena bir yandan içi yanarken diğer yandan acısını bastırıp, yerde kanlar içinde yatan Artur’u kaldırıp, salona getirdi. Şöminenin başına oturtturup, hemen gazlı bez ile yarasını temizlemeye girişti. Artur’un kafasından az da olsa halen kan akmaya devam ediyordu. Bir bıçak ve kurşun yarası değildi. Sanki başka bir cisimle kafasına vurulmuştu. Mile... Devamını Gör

Aylardan Aralık, günlerden soğuk bir Pazartesi gecesiydi. Kar taneleri gökyüzünden süzülmekteydi yeryüzüne doğru. O sırada evinde, şöminesinin başında elinde bir kadeh şarapla oturuyordu Milena. Yanan ateşe dalgın dalgın bakıyordu. Saat gece yarısı 02.45 olmuştu ve Artur halen eve gelmemişti. Genç kadın bir yandan “bir şey mi oldu?” kaygısı taşırke... Devamını Gör

“Akıyor yaşlarım gözlerimden.
Açmışız bir büyük içiyoruz kana kana.
Hüzün dibe vurmuş yine.
Eriyoruz yana yana.

Bırakın beni gideyim.
Bu dertlere veda edeyim.
Kimse için canımı yakmadım da
Bari onun için öleyim.

Veda ettim dertlere.
Yarim, yar olmuş ellere.
Mezar taşıma yazılsın;
Hayatımda sevdim bir kere.”... Devamını Gör

“Üşüyorum.
Ellerim soğuk, tutacak kimseler yok.
Nereye dönsem bir acı yalnızlık var.
Ta yüreğimin en derikliklerine işlemiş.
Söküp atamıyorum.
Atacak kimseyi bulamıyorum.
Dertten, derde savruluyorum.
Sonbahar yaprakları misali sararıp, soluyorum.
Rüzgar estikçe dökülüyorum.
Üzerime basıldıkça parçalanıyorum.
Her bir parçalanışımda;
Daha ... Devamını Gör

“Acılar çekiyorduk.
Kimseler ama kimsecikler yoktu yardım edecek.
Olanlarda yaramıza merhem sürmek yerine, tuz basıyorlardı.
İyice canımız yansın diye.
Hani can yakmaktan keyif alan bir toplumuz ya.
Hani sinsice insanların tökezlemesini bekleyen bir toplumuz ya bir tekmede ben atayım düşüncesiyle.
İşte tam burada bitiyordu dostluk, kardeşlik.... Devamını Gör

“Ne kadar çok şey yaşadık.
Ne kadar çok şey de yaşayamadık.
Koştuk.
Düştük, dizimiz kanadı ağladık.
Ufak acıların büyük göründüğü bir bedendeydik.
Çocuktuk.
Saftık.
Temizdik.
Oyunlar oynadık.
Yeri geldi kavga ettik.
Ama gönül almasını bildik.
Ve o koştuğumuz, oyunlar oynadığımız sokaklarda çocukluğumuz kaldı.”

[img=]17000/16475/16475_... Devamını Gör

“Gözlerimden akan yaşlar bak oldu bir sel.
Katıp içine götürdü beni o yerlere.
Sevdandan yanıp tutuştum döndüm bir küle.
Tut elimden kalk gidelim yar bizim köye.

Havalar yine soğudu yağıyor yağmur.
Üstüne kalın bir şey giy içerin soğur.
Siyah-Beyaz kaşkol aldım al sar boynuna.
Üşüdüysen tut elimden al beni koynuna.”
... Devamını Gör

“Yalnızlık neydi?
Eşinizin veya sevgilinizin olmaması mı?
Hayır, değil!
Peki arkadaşlarınızın olmaması mı?
Hayır, o da değil!
Peki ya ailenizin olmaması mı?
Aile önemli fakat o da değil!
Öyleyse nedir yalnızlık?
Ne insanı yalnız kılar?

Yalnızlık; İnsanın düşüncelerinin başkalarınca karşılık bulunmaması.
İnsan içine kapanır ve yalnızlığa... Devamını Gör

Bir zulme karşı çıktım sokağa.
İnsani, vicdani, ekonomik, eğitimsel bir zulme karşı.
Başkaldırdık, minnet eylemedik zalimlere.
Çıktım sokağa çünkü bir haksızlık vardı.
Yalanlar, talanlar insanları boğuyordu.
Özgürlüğüm ve özgürlüğümüz gasp ediliyordu.
Bunun için mücadele etmem gerekiyordu.
Ve her zaman şu sözü söyleyerek ve hatırlayarak çık... Devamını Gör

“Geçer mi bu acılar?
Geçer elbet!
Geçmez dediğimiz her şey geçmedi mi zaten?
Günler geçti, aylar geçti, yıllar geçti.
Hayat geçer, hastalıklar geçer.
Çok sevdiğimiz insanlar bile geçer gider bu dünyadan.
Şayet geçmeyecek bir şey varsa eğer;
Duyduğumuz ‘Özlem’dir.”... Devamını Gör

14 Haziran 1928’de bir yiğit doğdu Arjantin’de.
Henüz 2 yaşında bir astım hastalığına yakalandı.
Zehir oldu çocukluğu, zehir oldu gençliği.
Büyüdü, okudu, doktor oldu.
Diplomasını çerçeveletip para kazanmak yerine,
Mücadele etti tüm ezilen halklar için.
Hem faşist diktatör Batista’nın ordusuyla savaşıyor ve aynı zamanda astım hastalığıyla sav... Devamını Gör