Meğer ne çok sızlarmış insanın kalbi. Hep mi böyle vakitlerde yüzüne çarparmış insanın, insan olduğu gerçeği. Canı yanana dek gelmez miymis aklına. Her yaranın iyileştiğini zannederdim senden önce. Her kırıklığın bir yerden sonra düzeldiğini zannederdim. Göz yaşlarımla surekli yaramı yıkadım durdum. Kalbim miydi ki mikrop kapan bir türlü iyileşmedi... Devamını Gör

Severek zehirleyebiliyormuşuz meğer insanları. Güzel şeyler düşünüp kötü şeyler hissettirdiğini farkedince anlıyormuşsun semptomları. Insan sevdiği birini kırınca yer yarılsa da içine girsem veyahut gök delinse de oraya çekilsem diye düşünüyor. Ona bahçeler vaad ettiğini düşünürken aslında çölün ortasına attığını fark ediyorsun ve içindeki yangında... Devamını Gör

Bunu bir sürü betimlemelerle anlatabilirdim ama hicbir betimlemem kırılan ruhun çatırtısına şekil veremiyor çünkü biz insan olarak bile içimizde ne hissetmemiz gerektiği konusunda fikir sahibi değiliz. Bir insanla tanışırsın, sanarsın ki o sana ev olacak, arkadaş olacak,dost olacak, sevgili olacak... Sanrıdan öteye geçiremediğimiz şekilleri birine... Devamını Gör

Sonra rüzgar bir gün esmemeye başladı... Yapraklar kıpırdamıyor,rüzgar çanlarım çalmıyor, saçlarımın her bir telinde hissattığım rüzgarı hissedemez olmuştum. Halbuki nacizane kalbim o fırtınadan sonra ılık meltemleri bekler olmuştu. O fırtına da fırtınaydı ama ilk defa rüzgar korkutur hale gelmişti, aklımın çatısı uçmuş, ruhumda açan çiçekler, ağaç... Devamını Gör

Saat sabaha karşı yedi... Çalışmayan bir duvar saatim, kurumuş kırmızı bir kasımpatım ve odamı aydınlatacak enerjiye sahip olmayan los bir lambam. Gece her zaman bu kadar geç mi buluşuyordu acaba güneşle yoksa belki görürüm diye bir köşede bekleyen sevgili gibi bekliyor muydu güneşi. Ama rüzgarlar esmeye devam ediyordu iki aşığa haber taşıyan posta... Devamını Gör