Ve bir cam buğusu süslenir adınla, buğu azaldıkça nefesim arttırır sırf adın için. Sırf adın için var buğular, kumsallar, kağıtlar. Velev ki sen daha güzelsin buğulardan, kumsallardan, kağıtlardan. Ve ben daha yorgunum ninemden, evimden ve güneşten.
Sonra güneş açtı işte ısındı tüm camlar yok oldu... Devamını Gör

Boğuluyorlar etrafını çevreleyen yaşayamadığının farkında olmayan insanlardan. Uyuyorum yatağım şeklimi alıyor. Çünkü ben yorgunum, çünkü ben yaşayamıyorum. Çünkü birileri benim yaşama hakkımın yerine beton binalar dikti, her yer gri. Biri benim gözüme perde çekti karanlık, ben karanlıktan korkuyorum karanlık nefesimi alıyor yerine yangın bırakıyor... Devamını Gör

Eski bir yaradan kalan izlerdir. Yara ne kadar derine kazındıysa insan tam da oradan devam eder yaşamaya veya yaşamamaya. Bilinmez. Ve insan hep ayı yerden vurulup aynı yaradan kanar mı? Ben kanadım, ölüm gibiydi ama ölmedim, yaşamadım da.
Zaman eski yaraları kapatıp, yenilerini açtı, zaman asla iyileştirmedi ve iyi gelmedi. Zaman sadece alıştır... Devamını Gör