. . .

Uyanmak istemiyorum.
Sanki uyuyunca her şey geçiyormuş gibi. Sanki uyanınca yeni bir kâbus başlıyor gibi.
Bazı şeyler hiç yakamı bırakmayacakmış gibi...
Öyle yorgunum ki, uyanmak bile zulüm. Kaybolan çocuk rüyalarıma hiç gelmiyor, sanırım öldü. Muhtemelen dedemle beraber girdi oda mezara. Ya da ondan sonra öldürdüler...13 yaşındaki kuzenim hâlâ eline geçen herhangi bir şeyi direksiyon yapıp oynuyor. Bazen ona çok imreniyorum. Oyun oynamayı ne zaman bıraktığımı hatırlamıyorum. Lunapark ne zaman zevk vermemeye başladı hatırlamıyorum.
Ben kimim ?
Neredeyim ?
Ne haldeyim ?
Bilmiyorum...
Duygu komasına girmiş olmalıyım. Hiçbir şey hissetmiyorum.
Ölüm, ah ölüm...
Gel desem sana da hazır değilim. Bu şekilde Yaradanın huzuruna çıkmaya yüzüm yok ki.
Kaybettiğim kendimi bulmam ne kadar sürer ?
Bu bilinmez hayat çok yoruyor beni.

Ey Benliğim ! Duy sesimi !
Neredeysen çık gel artık !
Ben kimim bilmek istiyorum...