1. Bölüm

Heyecanlı gözlerle bilgisayarın ekranına bakarken parmaklarını ısırıyordu. Kuruyan boğazını nemlendirmek için su içtiği sırada yanındaki sandalyede oturan annesi ayağa kalkarak

“Ne zaman geçiyor ne de aldığım nefes yetiyor. Açıklansın artık şu sonuç.“ dedi ve pencereyi açtı.

“Hayatım biraz sakin ol. Büşra'dan daha çok heyecanlanmış gibisin.”

“Ne yapayım Levent? Kızımız evden gidecek. Nereye gideceğini merak etmeyeyim mi?”

“Merak etme demiyorum canım. Tansiyonunun yükselmesinden korkuyorum. Su getirmemi ister misin?"

“Hayır, iyiyim böyle. Sağ ol.“ deyip dışarıya baktığı sırada ikisi de Büşra’nın sesiyle irkildi.

“Gelin, zaman doldu. Sisteme giriş yapıyorum.”

Hep birlikte bilgisayara odaklandılar. İnternet hiçbirinin zihnine yetişemiyordu. O birkaç saniye birkaç yıl gibi geçmek bilmedi. Büşra “Hadi, hadi, hadi.“ diyerek yumruğunu masaya vururken anne ve babası nefeslerini tutmuş gibiydiler. Kimseden çıt çıkmıyordu. Sonuç ekranı açılınca Büşra çığlık atarak;

“Evet, atandım. Ben artık bir öğretmenim.“ dedi ve oturduğu yerden kalkıp zıplamaya başladı. Zuhal mutluluktan göz yaşlarını tutamayıp ağlayarak Büşra’ya sarıldı.

“Aferin benim gururum, canımın içi.” dedi. Levent de onlara sarıldı ve birkaç dakika mutluluklarını paylaştılar. Büşra aniden durdu.

“Bir dakika, benim Selen’i aramam lazım. Müjdeyi vermek için sabahı beklersem çatlarım.” diyerek telefona sarıldı.

“O zaman biletleri ayarlıyorum. Kızımız öğretmen oldu, okulu gidip görmek lazım.”

“Harikasın baba!”

Zuhal gülümseyerek;
“Ben de kahveleri yapayım, şöyle güzel bir keyif kahvesi içelim.” dedi.

Herkes işe koyulduğu sırada Büşra irkilerek uyandı. Gün ışığı yavaş yavaş odaya dolarken, kulaklarında kendi sesini kaydederek ayarladığı alarm çalıyordu.

“Saat 07.00 ve uyanma vakti geldi. Saat 07.00 ve uyanma vakti geldi...”

Alarmı kapatıp pencereye arkasını döndü. Kalkmaya niyeti yoktu. Gördüğü rüyayı düşündü. Öğretmen olduğu, müjdeyle felaketi aynı anda yaşadığı geceyi neden rüyasında gördüğünü anlamaya çalıştı. O gece göremediği, yeniden düşünmesi gereken bir şey mi vardı?

Alarm yeniden çaldı.

“Saat 07.01 hâlâ kalkmadın mı uykucu? Saat 07.01 hâlâ kalkmadın mı uykucu...”

Derin bir nefes alıp verdikten sonra alarmı kapattı. Battaniyeyi üzerinden atarak ayağa kalktı. Odanın serin havasıyla ürperse de içeriyi havalandırmak için pencereyi açtı. En güneşli köşeye yerleştirdiği çiçekleri sularken her zaman söylediği şarkıyı mırıldandı;

“Hey, günaydın çocuklar. Hep güler yüzle karşılarsınız beni. Hey hey, günaydın çocuklar. Sabah akşam bıkmadan dinlersiniz beni.”


Devamı gelecek...