12 Ocak 2013

Merhaba , üstüme gelmekten bıkmıyorsun değil mi hayat? ama ben gerçekten bıktım. En çokta neyden biliyor musun? Şu insanlardan , hani iki yüzlü olanlardan. Yüzüne karşı çok iyiler arkandan demedikleri şey kalmıyor.
Benim özlemle beklediğim şey mutluluk. Üzüntü , ağlamak değil. Daha yaşım küçük olabilir. Ama bazı insanlardan çok çok şey gördüm. Belki pes etmek için çok erken ama benim savaşacak gücüm yok. 'Pes' diyecek kadar gücüm kalmadı. Gülüyorum evet nedeni ise insanları güldürmek. Sırf insanları güldürmeyi sevdiğim için. Ama içimi kimse bilmiyor . Kardeşim dediğim insanlar ise yarısından azını biliyorlar. Ben bu hayattan neler cekmedim ki? neler yaşamadım ki? keşke bayıldığımda bir mucize ile kurtulmak yerine ölseydim. ben ölmek için her gece dua ediyorum. tam ölücekken yaşamak niye? Benim artık ağlayacak gücüm kalmadı be hayat. artık beni güldürmeyi denermisin rica etsem. Ağlamamın çoğu insanı mutlu ettiğini biliyorum , seninde mi hoşuna gidiyor hayat ağlamam? Birileri benim gözyaşlarımla cennete gidecekse ben hıçkırıklarımı helal ettim bile. Artık yaşamak için bir nedenim kalmadı. Zaten yoktu ama çok az olsa bile içimde bir ümit vardı. Oda artık kalmadı zaten. O ümit nereden kaldıysa zaten. Size açık açık herşeyi anlatmak isterdim ama bunu yapamam. Sadece tek düşündüğüm şey . Ben neden bunları yaşıyorum bana bunları yaşatan değilde? işte en önemli bu soru neden ben? onlar değilde.. Doğdugumdan beri peşimi bırakmayan gözyaşları , benim artık ağlayacak gücüm kalmadı. Ölmek en iyi çözüm aslında. Ama benden önce bana bunları yaşatanlar ölmelii. Çok gülen çok ağlarmış peki çok ağlayan çok güler mi? Her gece yatağımda hıçkırıklara boğulmak yerine kahkahalar arasında kaybolabilsem keşke.
-Omay.