14 Mart Cumartesi

"Gece yalnız başına gelmez" diye bir söz okumuştum. Benim gecelerim hiçbir zaman yalnız gelmedi. Ben de isterdim sadece dolunayı izlemeyi, kitaplara dalıp okurken uyuya kalmayı... Kursta her zaman dertlenecek bir şeyin olur. Kendimle savaşım hiç bitmedi medresede. Teneffüs aralarında okuduğum kitaplar, kuytularda ezberlediğim şiirler, erbainler, gece uyumadan yazdığım ve artık hocanın "Ayşenur uyu!" diyerek yarı kızar yarı şakavari tavırları.Hiçbir zaman uyu denildiğinde uyumadım. Yazmalıydım kalbimi görmem lazımdı. Şimdi durum tam tersi. Defterimi yanımda taşıyor ama açıp iki kelime yazamıyorum. Gece yine tek başına gelmiyor ancak önceleri geceler kendisiyle beni getirirdi. Kendimi alırdım karşıma. Ağladığım kendi yapamadıklarım olurdu, sitem ettiğim kendi nefsim, stresine düştüğüm kendi sınavlarım. Şimdi geceler seni getiriyor. Sadece kalbinin güzelliğini sezdiğim bir insan için ağlıyorum. İnanamıyorum kendime! Final haftalarında senin adına strese giriyorum. Şehrine gittiğine dair bir şey paylaşmışsan sanki normalde seni görüyorum da, gittiğin için göremeyecekmişim gibi üzülüyorum. Galiba bu şehirde olman bile.. ne bileyim tuhaf bir duygu işte.
Şimdi bir virüs meydanda. Her ne kadar durumun ciddiyetini kavrayamasamda senin adına endişeleniyorum. Öğrenci evleri pek steril olmaz, bilirim. Dikkat et demek istiyorum, sıcak suya limon sıkıp iç demek istiyorum, havlularını 90 derecede yıka, masanı sık sık sil demek istiyorum. Ama diyemiyorum. Sanki bir şeyler söylemek için bahaneler arıyorum sürekli. Bugün Mazlumder'in bir programı vardı. Gittiniz mi, nasıldı diye yazmak istedim. Kızdım kendime. Ağlamak istedim, ağlayamadım. Sonra paylaştığın turuncu çiçekli gönderiyi silmişsin, sormak istedim, açan çiçeği duvar kağıdım yaptım, belki bilmek istersin demek istedim. Diyemedim. Diyemem. Saat yine gece yarısı. Yine ağlıyorum. Nereye kadar gidecek? Kalbim rahat değil, vicdanımda aynı şekilde. Üstelik çok korkuyorum. Ya olmazsa? Ya boşuna yormuşsan gönlünü, masumiyetini heba etmişsen olmaz için... Eğer bir gün bunları okursan; sadece bugünlerde zorladığın kalbim için bile bir özür borcun var bana. Ağladığım zamanlardan, telefonda Hatice'ye dert yakındığım zamanlardan, kitap kapağı açamadığım günlerden ve düşmanı olduğum vicdanımdan bahsetmiyorum bile...
Islandığım ilk yağmurumsun diye bir söz duymuştum. Fazla komik bulurdum böyle sözleri, samimi gelmezdi. Bu yabancı asırda, ayazda kalmış gönlüme gelen baharsın sen. İlk ve son baharımsın. Tuhaf ve düşüncesi güzel; tanıdığım ve hayatımın sonuna kadar sadece kendisini tanımış olacağımsın. Senin durumunu bilmiyorum. Şuan bunları yazdığıma da inanamıyorum. Okuyunca belki gülümsediğin yerler olur. Bunları ağlayarak yazıyorum. Kalbimle girdiğim savaşta mağlup oldum. Yabancı olduğum bir kalp sızısı. bir şey yapamamak. İnsan sadece ağlıyor...