40 yaşındaki bir kadın.

Sessiz ol!
Konuşma!
Sen anlamazsın!
Git buradan!
Hayır!
Etek giyme!
Saçını ört!
Benden izin al!
Yemek yap!
Çocuk yap!
Temizlik yap!
Çamaşırlarımı yıka!
Umrumda değilsin!
...

Neden?Adaletin nerede?
Yapacağın tek şey Adam olmak.
Söylemek istediğim şeyler o kadar çok ki...Ama yapamıyorum, boğuluyorum senin yüzünden.

Yeter!
Neden hep ben?
Yardım et!
Lütfen!
Yalvarırım!
Yapma!

...

Demeliyim.
Korkuyorum.
Sırtımdaki yük o kadar ağır ki taşıyamıyorum.
Senin erkekliğin beni hak etmezken,benim senin karşında nutkum tutuluyor.

Ben de güçlüyüm!Benim de hayallerim var...Ve sen...ben senin umurunda bile değildim.

Neden hayatı yaşamama izin vermedin?
Neden hayallerimi gerçekleştiremedim?
Neden nefes alamadım?
Neden hiç mutlu olamadım?
Neden şuan ağlıyorum?

Sebebi benim!
Senin beni zehirlemene ben izin verdim!İnsan nefes alamıyorsa, işine odaklanmakta güçlük çekiyor.Ve sen....Ben senin umurunda bile değildim.

Hayatımı mahvettiğin için pişmanlık duymayacaksın.

Ben seni ne olursa olsun affetmeyeceğim!

Senin için çöpe giden 20 yılımı sana helal etmiyorum!

Senin umurunda olmadım!

Nasıl rahat yaşayacaksın?

Ben nasıl düzeleceğim?

Artık söylemeliyim:
Hayatımdan 20 sene çaldığın için sana, benim yaşadığım gibi bir hayat diliyorum..