Acı bir itirafta bulunayım. Aslında çok kalabalık bir insanım. Sevenim de çoktur, sevmeyenim de vardır bir hayli. Dostum dediğim yoldaşlarım da var bir elin parmaklarını geçmeyecek cinsten. Ama sanırım en sadık dostum yine kendim. En çok kendime güler, en derin acılarıma kendimle oturur ağlarım. Hatta hani şu birbirine reels atma durumu varya orda bile beni derinden etkileyen reelsleri kendime gönderirim. Çünkü bilirim bir ben benden bıkmadan dinlerim, bir ben beni yormam. “Ahir zamanda insan insandan kaçacakmış.” derler ya sanki ben kendi ahir zamanımdayım…