Acı gerçekliğimiz

İnsan yaşadığı her şeyden bir ders alır aslında ama bunu gençken fark edemez sadece. Yılların getirdiği yorgunluk acılarla bütünleşip bizi biz yapar. Yaşadığımız her sıkıntı ve acı kendimiz olma yolunda ömür merdivenimize koyduğumuz bir basamak oluyor ve biz asıl sınavımızı zor günlerimizde sıkıntılarla nasıl başa çıkacağımız konusunda veriyoruz. Hayat buya hep bir sürpriz hazırlığında ve hayatın her sürprizi yüzümüzü gülümsetmiyor maalesef. Bizi en derinden sarsanlar ise en beklemediğimiz anda yaşadıklarımız oluyor ve insan ne yapsa da o anlar unutulmuyor. Bu sürprizlerin en acısı ise sevdiklerimizi kaybetmek oluyor sanırım.
Ölüm hep bildiğimiz ama görmek istemeyip görmezden geldiğimiz acı gerçekliğimiz. Zaten kim bekler ki sevdiğinin ölümünü. Bir eşyamız bile kaybolduğunda çok üzülen biz insanoğlu için sevdiklerimizin kaybı en zorlu sınavlarımızdan oluyor. Çünkü bu sınavın kazananı yok, sadece kaybedeni var. Yaraların en derinini aldığımız bu sınavın sonucunda insan anlıyor ki hayatımızı aslında ne kadar anlamsız şeylerle doldurup zamanımızı ne kadar boşa harcıyoruz. Hiç birimizin bir saniye sonrasına garantimiz yok iken seneler sonrası için planlar yapıyoruz. Önemsiz şeyler için ömür tüketiyoruz. Her şeye alışan insanoğlu ölüme bile alışıp gündelik yaşamının arasına sıkıştırıyor. Ne kadar acizken neden bu kadar umarsamazız.