Acı

Ruhum kabuk bağlarken bedenim kanatıyodu kendini.Ruhum o kadar yarayla doluydu ki hissetmiyordum onu artık.Acıyı hissetmek de erdemdir.Ben en büyük erdemi gösterdim.Bedenimden aldım ruhumdaki acının intikamını.İlk saçlarımdan vazgeçtim.Sonra kendimden.Ruhum için.Haksızlıktı bu.Bir gün mutlu olsam hemen kanatırdım vücudumu acı çekmek için.Oysa bir gün mutlu olmak için ömür boyu kendine acı çektiren insanlarla aynı havayı soluyordum.Birazda bu yüzdendi acıyı sevme sebebim.Başkalarından aldığım mutluluğu iade ediyordum onlara.Ben acı çekerken mutluydum,hakkettiğini yaşamak mutluluktu benim için.Ben kabullendim,hakkettim acı çekmeyi.Bu çok zor bir itiraftır insanın kendine yaptığı.Yaşamım boyunca hiç kaçmamıştım acıdan,şimdide kaçmıyorum.Acı benim gölgemdi,acı benim için bir ihtiyaçtı.Benim bana ihtiyacım vardı.Çünkü ben acının ta kendisiydim.Arkamda geçmişim önümde önümde geleceğim bir yoldaydım.Bu yolda hep yanımda olan acılarımdı.Çünkü ben o acılardım.Baktım geçmişime acı,geleceğimi gördüm ben o yoldayken o da acı.Kimse kaçamaz acılarından.Kim kaçabilmiş ki kendinden?Hiçkimse.İnsan bir mıknatıstır. Başına gelecekleri yavaş yavaş çeker kendine.Bir bakmış bütünleşmiş her şeyiyle.Ben hep acıyı çekmiştim .Kutbum hep acıyı çekmeye meyilliydi.Ne çok bahsettim değil mi acıdan?Çünkü bazen içimizde kaybolabiliyor acı.O zaman daha da çok acıtıyor.Acılarınızdan kaçmayın aksine üstüne gidin.İçinizde kaybolmasına değil yaşamasına izin verin.Acı sizin parçanızdır ve o parçayı hiçbir zaman ayıramazsınız kendinizden.Ayırmaya çalıştıkça daha çok kanatırsınız.Bırakın acınızla yaşamaya çalışın.Daha yormayın hem ruhunuzu hem bedeninizi.Ben mutluluğu hakkeden insanlara iade ediyorum diye avutun kendinizi.Siz de böyle mutlu olun.Ben bilemem hiçbir zaman içindeki acının boyutunu.Ama onu büyütmek ya da küçülmek sizin elinizde.Ne küçülsün ne de büyüsün.Kalsın içinizde öylece.Bir süre sonra alışıyorsunuz.Acıya değil belki ama mutsuzluğa.