ACININ ŞİİRİ

Tek bir rengin eseriyim ben
Acı demek istiyorum acıdır benim rengim
Acının rengini bilen varsa söylesin
Zulüm içinde bitmez depremler yaşıyorum
Bitsin artık diyorum bitmek istiyorum
Hasretim özümün özü olan toprağa
Gözümden düşer hayatın en acı şiiri
Yüreğim şairliğinden utanır
En serseri gecede kanayarak eriyorum
Ezberimde acıdan başka bir şey yok
Ben tümüyle acıyla sızlıyorum
Acıdan bir cennet bilen varsa göstersin
Cehenneme bile razıyım artık
Acılarım tam ben eksik yaşıyorum
Bir dar ağacı yok ben ne yapayım
Erimek eriyerek ölmek çok acı
Yaşarken acıyla paslanmaktan bıktım
Yüzümü dökmek istiyorum toprağa
Ama yok toprak bağrını açmıyor
Neyin bedeli bu neyin imtihanı
Zaten yanıyorum küllenmek bilmeden
Zaten isyanlar halinde solmuş ömrüm
Artık tutuşmuş halimle küllenmek istiyorum
Yok olmak var ya artık yok olmak istiyorum
Prangalarca çürüsem gitsem keşke
Beni isyana düşüren anlamaz ki halimden
Ruhum azapta yaşayan bir ölüden farksızım
Yüzümü dökmek istiyorum toprağa
Saklı bir yanım kalmadı eriyorum tümüyle
Hakikatler sırlar artık ağır geliyor bana
Rengimi acıya vuran bana yakılan ağıtları duymaz
Firariyim firari halimden kimse anlamaz
Hey küskün hayat hey kızgın toprak
Bir ince sızıyla kanattın benim yaramı
Zindanların dilini ezberlemiş acı feryadım
Keşke prangalarca çürüsem gitsem
Uzakların sürgünlüğü vurmuş benim düşlerimi
Keşke kanayan zamana gömülüp gitsem
Acının şiiri gibiyim kanayan zamanın diliyle okunuyorum
oysa ki acı bir feryattır aldığım nefes duyana aşk olsun