AĞIRBAŞLILIK FAZLA AĞIR,HAFİFLEMEK LÂZIM
"Çocuk gibisin,biraz ağır olman lazım,yaşına uygun giyinmelisin v.s v.s." Ve böylece çocukluğumuz günden güne uzaklaşır bizden. Öğrenme çabalarımız,mutluluklarımız,kucakladığımız acılarımız,ön yargısız arkadaşlıklarımız. Daha katı,daha mutsuz,daha deneyimsiz kalırız günden güne. O kadar çok kalıp,uyulması gereken o kadar çok kural vardır ki,kendinizi kuraldan bir kafeste hissedersiniz. Zıplamalarınız çocuklukta kalmıştır,çünkü koskoca kadın-adam zıplayamaz ayıptır. Terden sırılsıklam olurcasına koşmalarınız çocuklukta kalmıştır,çünkü koskoca insana yakışmaz böyle hareketler. Ha illa yapılacaksa,spor kıyafetlere onlarca para yatırılıp,günün belli bir saatinde cool bir şekilde yapılmalıdır. Ya da belki spor salonlarında,hocalar eşliğinde. Öyle kafanıza göre istediğiniz saatte,istediğiniz yerde koşamazsınız. Arkadaş seçmeden önce ince eleyip sık dokumalısınız. Karşındakinin önce iyi taraflarını değil,kötü taraflarına odaklanmalısınız. Aksi takdirde,her an canınız yanabilir. Ve en önemlisi ağır başlı olmalısınız (zira benim en çok duyduğum cümle bu. Önce büyüdüğüm için söylendi,yemedi,sonra evlendiğim için,o da yemedi,şimdi de çocuğum var diye. Hâlâ yemiyor ☺️. ) Yalnız dikkatinizi çekerim,mutlu değil,ağır başlı olmalısınız. Yoksa haşa bazı otoritelerin canını sıkabilirsiniz. Artık sizin nazarınız ve hayatınızda otoritenin tanımı neyse. Oysa ben ağır değil mutlu olmak istiyorum. Çocukluğumu her an cebimde taşımak ve istediğim an çıkarmak. Istediğim yerde koşmak,zıplamak. Ve mutluluğumu etrafımdakilere bulaştırmak. Oysa o kadar çok yargılanıyoruz ki,el mahkûm mutluluğu bile belli kalıplar çerçevesinde yaşayabiliyoruz. Oysa bence tek engel başkasının kalbini kırmamak,başka haklara tecavüz etmemek olmalı. Oysa milyon tane engelle hayatı zorlaştırıp,ondan sonra kahkaha atan kadına hafif kadın,adama ne biçim erkek diyoruz. Gözyaşlarımız bile utanç kaynağı bizim için. Olur da güçsüz,zayıf taraflarımız görünür. Oysa bazen dibe vurmak,daha güçlü kalkmanın temelidir. Yani büyüdükçe daha insan,daha canlı olmayı değil,daha normal,daha kurgu olmayı öğreniyoruz.
