AĞYAR

Susuyorum
Hiç olmadığım kadar sessizim
Konuşmuyorum
İstemiyorum nedense
Sadece Rakımı yudumlayıp
Dolunayı izlemek istiyorum.
Aslında Çaresizim
Açlık karşısında
İnsanlık karşısında
Yalnızlık karşısında
Aslanın avındaki ceylan kadar çaresizim
Aşk karşısında...
Kapanıyor gözlerim
yavaştan yavaştan
Mavi gözlerini arıyor gözlerim
Kalmadı artık halim
Tutmuyor sanki ellerim
Rakı bardağı ha ha düştü ha düşecek
Kayboluyor sanki benliğim
Hayat denilen yandaştan...
Atıyorum kendimi dışarıya
Sokaklara
İstanbul sokaklarına
Yürüyorum
İstanbul sokaklarında
Nereye gittiğimi bilmeden.
Bağırıyorum
Avazım çıktığı kadar
Kime seslendiğimi bilmeden
Belki İnsanlığa
Belki de sana...
Ama Bir ses duymak istiyorum
Buradayım buradayız diye...
Sesimi duyan yok
Sokaklar boş
Kimsecikler yok
Sigaramın çatırdayışını duyuyorum
Geceye sarılıyorum...
İstanbul hiç olmadığı kadar sessiz
Ben sensiz
Gönlüm sarhoş
Ben sarhoş
Yürüyorum İstanbul sokaklarında...
Saat 5.30
Kayboldu dolunay
Arttı kara bulutlar
Birazdan yağmur başlar
Yeryüzüne düşer damlalar
Yavaş yavaş,
Azar azar
Gözyaşlarım gibi...
Sonra
Sokağın sonunda Bir şimşek çakar
Önce ışığını görürsün
Sonra sesini duyarsın
Ortaya çıkar bir efsunkar
Rahatlarsın
Umut dağıtır
Bana, sana
Bize, hepimize
Açlık karşısında
İnsanlık karşısında
Yalnızlık karşısında
Aşk karşısında...
Lakin bunu göremez hiçbir ağyar...