Alışınca Korkar İnsan

Bir sene önce terkettiğim eve gittim.
O çok sevdiğim deniz manzarasını göremediğimde anladım hiç birşeyin bırakıldığı gibi kalmadığını.
Koşturup durduğum sokaklarda bir hareket göremeyince farkettim ki, terkedilince değişiyor herşey.
O büyüdüğüm köy, koşturduğum sokaklar, huzur bulduğum manzaralar, arkalarına saklandığım ağaçlar ve hergün toplayıp taç yaptığım papatyalar...
Yoktu hiç biri.
Bıraktığım gibi bulamadığımda korktum, ya bıraktıklarımıda bulamazsam diye.
Ya bir sonraki gelişimde soğuk duvarlar karşılarsa beni, ya evdeki gülme sesleride giderse diye.
Bu yüzden sevmem işte vedaları, korku sararlar insana.
Bu yüzden korkarım alışmaktan.
Çünkü alışırsam korkarım kaybetmekten.