ALTERNATİFSİZLİK

Neden yaratıldığını değil,ancak niye hâlâ hayatta olduğunu sorgular gibiydi bakışları. 60 yaşında kanser,şeker ve tansiyon hastası olmasına rağmen,devletten aldığı 500 lira maaş ve satmaya çalıştığı iki patikle geçinmeye çalışan bir kadının haklı sorgusuydu. Tanrı nerede? Neden bana yardım etmiyor diye de sorgulamıyordu. Sadece inanıyordu. Dilinden dökülen "Allah razı olsun "da alışılmış,sitematik bir inancın izleri vardı. Zaten bir çoğumuz,sitematik bir şekilde inanmıyor muyuz?

Masamıza davet ettiğimde yorgunluktan bitap düştüğü,iki dakika dinlenmeye hasret kaldığı her hâlinden belli olduğu hâlde,garsonlardan ve cafenin sahiplerinden çekiniyordu. "Benim misafirimsin " diyerek zorla oturttum. Eşim ise "karım yine bir dilencinin safsatalarını dinleyecek " der gibi bakıyordu. Oysa,kadına siparişte sunduğum açık çeke rağmen tek bir çay istemesi,derdinin safsata anlatmak veya fırsatçılık olmadığının kanıtıydı. Bir türlü doymak bilmeyen bizle karşılaştırırsak,hangimizin daha üç kâğıtcı olduğu tartışılır. Çayını içerken ben sormadan da anlatmıyordu zaten. Derdi ajitasyon değildi. Belki de yıllarca anlaşılamamış olmanın haklı sessizliğini yaşıyordu.

Dört kızı varmış,fakat hepsi kendi alemindeymiş. Evli barklı,yuvaları kuruluymuş. Eşleri annelerine bakmalarına izin vermezlerse nasıl bakacaklarmış. "Ah be teyzem,tüm onayları erkeklerin vicdanına bıraktığımız için dünya bu halde değil mi zaten? Onlar istiyor diye giyiniyor,onlar istemiyor diye susuyor,onlar istemiyor diye anne babamıza bakamıyoruz. Oysa onların da bizim gibi insan olduğunu,bunu kabul etmememiz gerektiğini niye idrak edemiyoruz bir türlü?" demek istedim. Ancak bu sisteme sessizce boyun eğmiş birine ne kadar sesini duyurabilirsin ki? Şimdi tüm kişisel gelişimciler bu teyzeye iyi düşünerek kaderinin değişeceğini söylesin. O evliliği yaparken,o çocuklara hamile kalırken,onları özenle büyütürken bu günleri hâyâl etmediği kesin. Tam bu felsefeye inanacakken,evren daha bir zor şartlar koyuyor önüme. Sanki her baba yiğidin harcı değilmiş gibi. Buna inanmak cesaret ve deneyim istermiş gibi. O teyzenin deneyimlerini,niyetini,evrene yatırımını bilmiyorum evet,ama gel gör ki yeryüzündeki her acıdan kendimi sorumlu hissetmekten geri duramıyorum. Bu yüzden bu felsefeye hep mesafeli yaklaşıyorum.

Ben bunları düşünürken,teyze ufak ufak teşekkürünü edip ayaklandı. Ve bir sonraki masayı sattığı patik veya lifleri almak için iknaya başladı. İnsanlardan medet ummaktan başka çaresi olmayan bir alternatifsizlikle.