AMA'DAN SONRA

Zamanın ötesinde bir yerde kuşlar uçuyor hayat devam ediyor belki Takvimler eksilmiyor
Saatler zulüm etmiyor,
Oysa ben kalbimin kusurlarını bıraktım yan masaya sussam da söyleyemem ki istesem de
Uçamam ki gökyüzüne bağlandı kanatlarım, ellerine isyan ederdim yeryüzünde esir kaldım
İnsanoğlu cehennemin de
Lakin kanatlarım uçmayı unuttu, kalbim ise atmayı vakitli vakitsiz bir zaman da dilimde bir türkü
Ayaklarım da zincirler gözlerimin gördüğü ise menekşeli bahçeler ayak izlerimden kırmızıya boyandı çiçekler
Kalbim acımıştı yüzümde ise acı bir gülümseme kalmıştı
Ardımızda ne acılar, ne mutluluklar ve hüzünler bırakacaktık ikinci sayfandan sonra kitabı okumak istemezdim adam gidiyordu
Ama inatla gidişini izlemimi istiyordu sayfalar hüzün bile dahildi bütün satırlarıma saklardı bazen
Kendini cümle aralarına
Ama gideceğini hep bilirdim ben ama ‘dan sonra sözün bittiği yer di bana

“Arkamda ayak sesleri duyuyorum
Her bir adımı iz bırakıyor,
Gölgeme dönüp baktığım da
Korku bedenimi sarıyor

Çamurdan evler gibi Bedenim
Her an dağılmaya hazır
Herkes her şey değişir
Ama acın hep büyüyor bende”