Anlamsız duygular

Şubat ayından ekim ayına kadar geçen süre boyunca yaşadıklarımı dile dökmeye çalışıyorum. Kaç kez giriş cümlesi yazdım yinede konuya giremiyorum. Hani bazı durumlar vardır ya anlatılmaz yaşanır buda onlardan işte.
Cenazeden sonra hayat bizim için devam etmeye ama biz hiç bir şeye devam edememeye başlamıştık. Her gün uyandığımda vücudumda bir şeyler olduğunu farkediyordum. Ellerim bir anda deli gibi titremeye başlamıştı allahım bana yardım et diyordum el titremesi canım sende dediğinizi duyar gibiyim. Ama sadece bu değil bacaklarımda da başladı yürümekten ayağa kalkmaktan korkmaya başladım. Yanımda bir tek Beyza vardı ona çok güveniyorum gerçekten ama sabahın köründe bizim eve geliyordu beni alıyordu yani yanlış anlama arabası falan yok tabanvay direk servis sonrada staja gidiyorduk. Biz onunla hep çok güzeliz çok güzel bir bağımız var eğleniriz konuşuruz aklımıza ne gelirse yaparız. Ama o dönem ben hiç gülmedim hiç konuşmadım yemek dahi yemedim. O hep yanımda oldu Ali yi kabullenemiyordum. Ama bu yüzden olduğuna inanmıyordum benim bir hastalığım olmalıydı ve kesinlikle psikolojik değil diyorum. Eğer bir gün psikolojik hastalığınızın olmadığını düşünürseniz mutlaka bir psikoloğa gidin çünkü hiç bir deli ben deliyim demediği gibi hiç bir hastada ben hastayım demez bu bir gerçek.
Saç telimden ayak tırnaklarıma kadar muayene oldum. Hiç bir şeyim çıkmıyor domuz gibiyim. Ama aslında çok şeyim var yürüyemiyorum gerçekten yürüyemiyorum dışarıya çıkmaktan minibüslerden arabalardan yolda tek yürümekten korkuyorum 45 kiloya düştüm bir anda kilo vermişsin diyenelere bile inanmıyorum. Okula da gitmiyorum. Son senem kalacağım sınıfta devamsızlıktan.