Artık Ödülünü Al

Yaptığın bir hata duygularını zehirliyor. Gördüğün bir görüntü, o görüntüye göre şekillenen düşüncelerini zehirliyor. Önyargı sevgini zehirliyor. Es kaza söylediğin bir yalan bütün hayatını zehirliyor. Belki bütün bu zehirlerin bir panzehiri vardır. İyilelebileceğini aklın kesiyor mu peki? İyileşmek hayal bile değil artık.
Hatalar telafi edilebilir mi? Edilemezse affedilebilir mi? Unutulmasa bile dile getirilmeyebilir mi?
Yalan,gerçeği söyledikten sonra zaten yok olur.Önemli olan o gerçeği açığa çıkarabilmek. Önyargı da bir çeşit yalan demek değil midir? Aslını anlamadan düşünmek. Önyargı da insanın hata yapmasına sebep olmaz mı? Söyleyemediklerin varsa o söyleyemediklerinin yerine söylemiş olduğun aslı olmayan sözler de bir çeşit yalan mı?
Gerçekler o kadar çirkin ki kimse onlarla yüzleşmek istemez. Ben de yüzleşemem şu durumda. Ama bilirim gerçekleri. Gerçek değil yanlışlar, yalanlar, önyargılar bitirirmiş hayatı. Hayat bittikten sonra fizyolojik olarak canlı kalmak bu dünyada cehennem azabı yaşamak gibi.
Bir insan söylediği bir yalana,yaptığı bir hataya tutsak olarak yaşamak zorunda kaldığı zaman öyle bir boyuta giriyor ki canlı, ama yaşamıyor.Kurtulmaya çalışmak ise tıpkı bir bataklık gibi. Çabaladıkça daha, da dibe batıyorsun.
Ya kırdığın gönüller? Hayatını yok yere işgal ettiğin kalpler? İçinde dinmek bilmeyen bir tufan var. Bu tufan önüne seni seven kalpleri de alıp kırıp parçalayıp savurup yok ediyor. Bu tufan içine yaşama hevesini almış,savurmuş toz zerrelerine dönüştürüp üflemiş. Ruhunla bedenin uyum içinde değil artık. Ruh ölmez diyorlar. Ölmek sadece kalbin durması demek değil. Artık nefes almıyor olmak değil.Ruhun öldüğünü ruhum ölünce anladım. Ruhun ölmesi bedenin ölmesinden çok daha ağır. Canın yanıyor. İçinde, kalbinin tam ortasında öyle bir yumru var ki nefes alıyor ama alamıyorsun, yaşıyor fakat yaşamıyorsun,ölüyor fakat ölmüyorsun. Beton gibisin. Hareket kabiliyetini yitirmesen bile hareket edemiyorsun. İçinde bir ateş yanıyor;az kaldı, ağzından verdiğin nefesten ejderha gibi alevler çıkacak.
Bütün bunların arasında en zor olanı da vicdan azabı. İşte o azabı kimse yaşamasın. Ölmek, böyle bir durumda en büyük ödüldür kişi için.
Gel gör ki seviyorsun. Sevdiğin için bütün bunların olmasına izin veriyorsun. Seviyorsun umarsızca. Elin kolun bağlı.Olaylar olumsuz gelişiyor ve sen sadece seyircisin. Tek istediğin onu kaybetmemek. Onu kaybetmemek adına başına gelen bunca şeye razı geliyorsun. Onu bir gün tamamen kaybedeceğini bile bile.
Artık ödülünü al. Sen bitirdin kendi hayatını. Al artık ödülünü. O ödüle ihtiyacın var. Ödülün adı ölüm ve sen o ödülü almayı hak ettin.