Aşağı indim. Benden hemen sonra Jung Woo da arkamdan geldi. Hiç bir şey olmamış gibi davranıyordu. Aslında böyle davranması beni rahatlatmıştı. Dün yaptıklarımdan dolayı çok utanıyordum. Ben de hiçbir şey olmamış gibi davrandım ve mutfağa girip kahvaltı hazırlamaya başladım.

J: hey! Sen orada ne yapıyorsun?

S: görmüyor musun kahvaltı hazırlıyorum.

J: ahh! Neden orada bir tabak var? Yoksa sen iki kişi olduğumuzu görmüyor musun?

S: Ne yanı sana da mı kahvaltı hazırlama mı bekliyordun?

J: unuttun galiba bu ev benim ve burada ben izin verdiğim için kalıyorsun.

S: yani?

J: yani bana iyi davranmalısın.

S: aslında haklısın burası senin evin ve ben burada misafirim.

J: sonunda bunu anlayabildin Soo Bin

Elimdeki tabakları bıraktım ve bir koltuğa geçip oturdum. Ve Jung Woo' ya kahvaltı hazırlamasını söyledim.

J: Hayır, hayır, hayır! Kesinlikle böyle bir şey yapmam.

S: ama ben burada kalıcı değilim . Unuttun mu bu ev senin.

Jung Woo ne kadar ısrar etsede sonunda kahvaltıyı hazırladı. Burnuma çok nefis kokular geliyordu. Jung Woo ' nun yaptığı yemekleri özlemiştim. Onu ve yemeklerini hale seviyordum.

J: En azından masayı hazırlamama yardım etsen diyorum.

S: Peki. Ama sana da bir yanık kokusu geliyor mu?

J: Hayır, olamaz!

S: ne oldu?

Jung Woo koşarak mutfağa gitti ve fırını açtı. Ben daha ne olduğunu anlamadan Jung Woo ağlamaya başladı. Hemen fırını açtım ve Jung Woo' nun o muhteşem poğaçalarının yandığını gördüm. O anda kalbim paramparça oldu ve ben de ağlamaya başladım. Farkında olmadan Jung Woo ile sarılmıştık ve beraber ağlıyorduk. 5-10 dakika sonra zil çaldı. Biz hemen ayrıldık ve ben gidip kapıyı açtım.