Askıda Yalnızlık

Bazen hayatımızda nerede olduğumuzu bilmediğimiz, ne yapmaya çalıştığımızı anlamadığımız, kimde neyiz ne kadarız çözemediğimiz, yüzme bilmeden atladığımız denizde boğulup dibe mi batacağız yoksa bir şekilde kulaç atmayı öğrenip rahatça yüzmeye mi başlayacağız anlam veremediğimiz olaylar olur. Bu tür olaylar olurken neye elimizi atsak sonucu hep hüsranla biter. Aile hayatımız, iş hayatımız, sağlığımız, kendimizi geliştirmemiz gereken ne varsa hepsi kötü gitmeye başlar ve yaşadığımız sorunlar karşımıza bir düşman edasıyla dikilip der ki "ya beni aşarsın, ya da benim içimde yok olup gidersin." Şu dünyaya geldim geleli neredeyse her günüm sorunlu geçiyor ama kendimi bu kadar yalnız ve çaresiz hissettiğim bir dönem daha olmamıştı. İnsanlar bazı sorunlar yaşar, bazı konularda henüz daha bilgisini tamamlayamadığı için etrafındaki insanlardan yardım ister ve karşılığında "bu senin sorunun, senin yapman gereken bir şey" gibi bir cevap alıp yapamadığın şey ile bir odada baş başa bırakılınca insan kendini gerçekten yalnız hisseder. Bu kendi kişiliğiniz ile ilgili bir durum değil o an yapamıyorsunuz, yapmak için saatlerinizi veriyorsunuz sonuca ulaşamayınca elbette insanlardan yardım isteyeceksiniz ve tabi ki sizin onlara muhtaç olduğunuzu bildikleri için dalgaya alacaklar. Ben şahsen bu yüzden başka insanlara muhtaç kalmaktan nefret eden bir insanım ve son 5 senedir muhtaç kalmamak için uğraşıyorum. Başka insanlara muhtaç kalmadıkça mutlu olursunuz. İşte bu benim hayat felsefem.

Bazı sorunlar vardır sizin her gün nasıl çözeceğinizi düşünüp kafa patlattığınız, her gün aynı sorun içinde yaşayıp bu sorunun içinden çıkmak için henüz çözüm üretemediğiniz veya çözümünü bildiğiniz ama o an gücünüzün yetmeyeceği şeyler vardır. O sorunun içinde hırpalanmayıp, güzel bir hayat yaşayan bir insanın "nasıl çözemiyorsun ya ben olsam şimdiye çözmüştüm." demesi var bir de. Uzaktan konuşmak herkese kolay, başka bir insanın hayatı ve yaşadıkları için benim de konuşmam çok kolay ama önemli olan o insanı gerçekten anlamaya çalışmak, empati kurmak. Bunu yapamayan insanların gelip de kolay bir şeymiş gibi yorum yapması gerçekten komik.

Kendimizi iyi hissetmemiz için başka bir insanın yanımızda olmasına gerek yok, insanın kendi kendine yetebilmesi gerekiyor ve hep bunu savunan taraftayımdır ama bazı zamanlar bunca kargaşanın ortasında kısa bir duraklama, biraz nefes almak ve biraz da sevgi isteriz. Bunun için kalbimizde yer edinen kişinin omzuna başımızı yaslayıp her şeyden uzaklaşmaya ihtiyacımız olur. Siz günün sonunda "keşke olsa da onun yanındayken tüm sorunlarımdan uzaklaşsam" dersiniz ama bu da sizi hayal kırıklığına uğratabilir. Malum kişi, ne ona olan sevginizi önemser ne de yanınızda durmak ister. Siz her adım attığınızda o kişi de sizden uzaklaşır ve durumlar iyice çileden çıkılmaz bir hal alır. O malum kişi de işte sevgimi defalarca dile getirmeme rağmen yanımda olmuyor. Olsun, canı sağ olsun.

Anlayacağınız her şey size karşı cephe almışken siz de kendi hayatınızı askıya alabilirsiniz. Yani hayatınızdaki şeyleri geciktirebilir, o an hayatınızı görmezden gelmek isteyebilirsiniz. Ama unutmayalım ki sorunlardan ne kadar kaçmaya çalışırsak o kadar çok peşimize düşerler. O yüzden olabildiğince kendimizi dik tutmaya çalışmamız gerekir çünkü bizi bizden başka ayakta tutacak kimse yok. Bizi bizden başka anlayacak ve tanıyacak kimse de yok. Ha bir de şunu söyleyeyim bir insan size "seni anlıyorum" derse sakın ona inanmayın. Çünkü sorunlar karşısında sizi anlamayacak ilk kişi o olacaktır.

Ben bunları aşacağıma dair umudumu kaybetmemeye çalışıyorum ve umarım günün birinde hayatım gerçekten güzel olur ve şu an ağlayarak yazdığım bu yazıya dönüp baktığımda tebessüm ederek okuyor olurum.

Sizi anlayacak ve her daim yanınızda olacak insanlarla karşılaşmanız dileğiyle...