At

Atların Gözyaşları
Atlar insanların ilk arkadaşları ve yoldaşları. Ne zaman Adalarda bir haber veya yazı görsem sarsılıyorum. Neden mi? Birkaç yıl önce adanın bir ucunda, ayakları denizin tuzlu suyuna batmış ve gözlerinden sicim gibi yaşlar akan; o üzgün , çaresiz boz renkli at gözlerimin önüne geliyor... Vicdanları sorguluyor tabi anlayabilene hissedebilene... Vapurla adalara gelen yerli ve yabancı turistlerin veya buralıların vazgeçilmez ulaşım aracı olmayı hala tüm hızıyla sürdürüyor... Peki ne zaman başladı bu uygulama ?
Devlet-i Ali Osman zamanında padişah Abdülmecit tarafından saray aracı olarak kullanılmaya başlandı ve zamanla nüfuzlu kişilerin konaklarının ve köşklerinin aracı olarak kullanılan fayton, günümüzde Prens Adaları’nda da kullanılmaktadır. Sayıları günümüzde 1000 at ve 226 fayton yer alır . Motorlu taşıt olmayan adaların taşıma aracı olarak yer almaktadır. Faytonlar yalnızca tur amaçlı kullanıldığı düşünülse de tüp, su damacanaları, market alışverişleri gibi yüklerin taşınması için de kullanılmaktadır .

Adada her faytonun dört atı bulunur .Sıcak günlerde atların bakımına dikkat edilmediğine çokça şahit olmuşsunuzdur . Halsizlikten Yokuş aşağı yere yuvarlanan o masum hayvanlara duyarsızlık çokça arttı ... Durup dinlenmeden sürekli koşulur bu dost canlısı hayvanlar .. Yemine ve suyuna da dikkat edilmez .Öte yandan bu yorgun bedenleri bir de adaların coğrafi yapısı nedeniyle çok fazla yokuşa sahip olması, birçok dik yokuşu atların çıkmak zorunda kalması daha da anlam taşır.
Her yıl 400’den fazla at ölmektedir. Bunda bakıcısının yaptığı işkence eziyet ve dayağın da etkisi vardır.. Sürekli kırbaçlanan, dilleri kesilen ve burnundan kan gelen atlar, tüm bunlara rağmen yaşam savaşı vermeye devam etmektedirler. İşte fotoğrafta gördüğüm o boz atında başına bunlar gelmiş olmalıydı... Atın gözyaşları artık benim gözyaşlarımdı...


Bir zaman, insanların hoşça vakit geçirmesi için yokuş bayır demeden giden bu ata bu reva mıydı şimdi...Gelen turistlerin ziyaret güzergahında Adalar Müzesi, Hamidiye Camii, Prenses Koyu, Reşat Nuri Gültekin'in Evi, Troçki'nin Evi, Adakule, Tarihi Köşkler ve Dil Burnu.... yer alır ama kimse o masum hayvanların sıkıntılarını dile getirmiyor. Adalarda gezilecek yerler ne kadar güzel yazılmışsa bu atların kaderi de bir o kadar kötü yazılmış olmalı... Atların gözyaşları yaşadığımız çağın çok ötelerinde bir vicdanı sorguluyor... katılaşan kalplerin yumuşayacağı ümidiyle …