Babalar ve kızları

Keşke seninle yazdığımı paylaşabilseydim. Geçseydim karşına... Baba deseydim babacığım... Ben yazıyorum. Kızın şiir yazıyor, yazı yazıyor, sitelerde okunuyor yazıları... Fakat sen benimle hiç gurur duymayacaktın. Sana göre bunlar boş işler değil mi babacığım... Beni seviyorsun zannetmiştim. Ama yanılmışım, hayatımın her yerinde olduğu gibi burada da yanılmışım. Bana güveniyorsun sanmıştım. Hani hep dersiniz ya 'ben sana güveniyorum, ama çevreye güvenmiyorum' bu sözünün yalandan ibaret olduğunu bugün öğrendim babacığım. Sen de mi yalan söylüyorsun artık? Sen de yalan söylersen ben kime güveneceğim? Kızın kime güvenecek baba? Elin oğluna mı güveneceğim? Bir kere bile benimle gurur duymadın baba. Neden baba neden? Hep sustum senin karşında. Evdeki uçan sinekten 3. Dünya savaşına kadar beni sorumlu tuttun baba. Ama ben hep sustum. Ben sustukça sen üzerime daha çok geldin baba.

Titrek bir biçimde nefes alıyorum. Ağlarken sessiz olmam gerekir çünkü sen duymamalısın baba. Sessiz oldukça hıçkırıklarım boğazımda düğümleniyor. Ama bir şeyi çok iyi biliyorum baba... Birgün beni seveceksin. Geleceksin yanıma, çiçeklerle birlikte... Oturacaksın mezar taşıma ve beni sevdiğini söyleyeceksin. Ama o zaman çok geç olacak baba