BABASIZLIK

Hiçbir dil özlemi anlatılacak gibi güçlü değilmiş baba, o yüzden özleyen sessizleşirmiş sensizim. Babasizliğı en derinden yaşadığım günlerdeyim. Ben sensizlikten savaşmaktan çok yoruldum, içimdeki sessiz haykırışlarım hiç duyulmadı öyle özledim ki baba, bana bir şeyler anlatmanı. Sadece ölen mi hayatını kaybeder, senin yokluğun ne peki baba. Bin bir cümle kuruyorum ama iki kelimeyi bir araya getirip sensizliği anlatamıyorum. Yarım kalmışlığımı, nasıl yıkıldığımı sana anlatsam uyanırsın o mezardan babam. Acılarımı tek kelimeyle anlatacak olursam, buna da benim gücüm yetmez babam. Acı kalbimde bir boşluk açtı, dolmayan, kapanmayan bir yara oldu ve hiç geçemeyen yaranın acı "Babasızlık" oldu. Benden gittiğin günün gecesinde " ben şimdi ne yapacağım" diye ağlayarak uyuduğum geceyi nasıl unuturum baba?

Gittiğin gün bittiğim günmüş baba. Hiç bir şey yolunda gitmezken sen nasıl gittin. Sensiz geçen günler artık zorlaşmaya başladı, ben varlığında ki huzuru istiyorum, yokluğunun huzursuzluğunu değil. Sensizlik en büyük çığlık baba. Çünkü dünya başıma yıkılsa, ellerimi sımsıkı tutabilecek adamı kaybettim. Anlatırsam ağlarım dediğim bir tek Babasızlığım oldu, bana hayatı anlat deseler hep senden bahsederim baba. Ya sesini özlesem o zaman yetecekmi fotoğrafların. Gel artık ama gel fotoğrafların yetmemeye başladı. İkimizde öldük baba , sadece seni gömdüler. Sen gittikten sonra, ne kadar mücadele edersem edeyim, ne kadar çabalarsam çabalayım günün sonunda tutunacak hiç bir dalım yok baba.
Baba hasreti, hep bir yanım eksik çıktı...
"Ne zaman ki , babanın ellerinin yerine, toprağı avuçlarsan kimsesizlik nedir o zaman anlarsın".

Bugün seninle olan anılarımızı, sana bakarak gökyüzüne anlattım her yer sırılsıklam oldu. Kaçıncı uykudasın döngel artık babam...
Hayatımın en acı cümlesi, " babam olsa" deyip başlayan cümleler artık. İç çekişimde anladığım Babasızlığın ne kadar olduğunu.
Yorgunluktan mı, acıdan mı, çaresizlikten mi bilmem ama çok yorgunum baba
Her seni ziyarete geldiğim de bir parçamı orda bırakıyorum babam, yokluğunda parça parça eksiliyorum yok oluyorum kimse görmüyor, dünyaya sarıl deseler toprağını kucaklarım babam...

Kimseyle konuşmak istemiyorsundur ama birine çok ihtiyacın vardır, için baba diye bağırırda sesin çıkmaz. Babam öldüğünde bir yanım ölmüştü, diğer sağ kalan yanım yaşamaya yetmiyordu. Düşmekten kanayan dizlerimin üstüne basa basa kalkmayı öğrendim yokluğun da babam.
Şimdi ise "babasızlık esiyor, babamla büyüdüğüm yollar"

Çok saçmaydı baba, ruhum paramparça olmuştu ama ağlayamadım. Üşümesin diye üstünü örttüğüm adamı buz gibi toprağın altına gömdüler.

" İçimde acısını anlatamadığım bir "Babasızlık" var ama nasıl ağır anlayamazsınız."

Geçerdi o zaman belki. Başımı koyabilceğin omzun, dayabileceğim omzun, tutabileceğim elin olsaydı eğer baş ucumda, dayanabilirdim bunca olan bitene. Göğüsleyebilirdim tüm acıyı sayende, Saçımı okşaman yeterdi belkide, yokluğunda dizlerimde derman bulamıyorum yine.
Yokluğunda çok şey oldu, nasıl anlatacağımı bilemiyorum ama geçip giden zamana meydan okuyacaktık hani daha. Sen yeterki gel yine, yeniden tutunabiliriz hayata birlikte. Kurduğum hayallerim duruyor hâlâ, sensiz her bir yarım kalıyor arada . Tam olsun, tamam olsun istiyorum artık. Zaten benim yenildiğim tek savaş da babasızlıktı.