Bazen.

Bazen de herhangi bir yere. Sadece bi an için. Kaçmak istersin, belki de yüzleşmek. Koşarsın. Normalde koşacağın yoktur da küçük bi an bütün o düşünceni yok eder. Neden olmasın ki? O an herşey sana iyi görünüyo sonuçta ya da çok kötü. İyi ya da kötü, koşmamak için bi sebep göremezsin. Birine doğru bi adım atmakta ne var ki zaten ya da bulunduğun şehri terk edip gitmekte? Hem çok kolay. Kolay dediğin o adımların altında ezilmişliğin de çoktur ama olsun. Yine de kolay. Sana hiçbir şeyin imkansız olmadığını düşündürten kafana kazınmış tek bir görüntü, tek bir cümle, tek bir bakış. Belki de herşeye sebep olan tek bir şarkı ya da belki bi koku ya da O’na benzettiğin herhangi biri. Olmak istediğin herhangi bir yer, belki bi fotoğraf. Önemsiz aslında, dedim ya anlık sadece. Olumsuzluklar hep daha çok aklındadır halbuki. Hatta aklına bile gelmemeye başlamıştır belki de. Hataların için koşmuşsundur sen O bilmez.. Nereye ya da kime olduğu farketmez. Mutlu olamayacağını herkesten çok sen bilirsin. Sadece bilmek de değil kabullenmişsindir. Koşmak da kaçmak da işe yaramaz. Bi an hepsi silinir, silinsin istersin. Ben de istedim. Belki 5 dakika sonra geçecekti, koştum. Pişman oldum. Bazen olmadım. Hatalarım için yeni bi hataya koştum belki. Belki de doğru olanı yaptım. Doğru anlık bişey miydi ki? Bilemedim. Belki de öyleydi ama bu sefer değildi. Belki de hiçbir zaman olmayacak. Ama umut etmek de parayla değil ya, belki bi gün… Doğru anda, doğru olan her neyse, ona koşarım.