…

Bazen bazı meselelerde öfkeyi diri tutmak lazım. Öfkem dinince görünüşüne aldandığım o ayakkabının canımı ne kadar yaktığını , beni yarı yolda nasıl yalın ayak bıraktığını unutuveriyorum. Verdiğim değere ve parıltısına kıyamayıp saklamaya devam ediyorum. Lakin yine aynı yerden canımı yakıp yalın ayak bırakacak. Belki de ayakkabılıkta şık, konforlu ve ayağıma göre olanına yer açmak adına görünüşüne aldanan birine hediye etmek veya çöpe atamasam da görünüşüne aldanan ve ihtiyacı olan biri alsın diye çöpün yanına bırakmam gereklidir. (Gece gece yine metaforlarca :):))