Bazen

o kadar yalnızım ki. Aslında değilim. Yanımda, bi telefon uzağımda o kadar çok insan var. Onları hissetmeme rağmen yalnızım. İçimdeki sıkıntının adını ‘o’ koyduğumdan beri bu haldeyim. Ne kadar insan olursa olsun, ihtiyacınız olan tek bir insan olmadığında her şey biraz eksik, biraz yarım, biraz da tatsız oluyor. Tam anlamıyla mutlu olunamıyor mesela. O da olsaydı böyle böyle olurdu diye düşünülüyor.Karar vermek o kadar zor ki. Daha beklemeli miyim, yoksa artık umursamamalı mıyım bilmiyorum. Onu kıskanamıyorum, nefret edemiyorum, sevemiyorum, artık özleyemiyorum. İçim bomboş resmen. Öyle boş ki. Neden ağlıyorsun dediklerinde verecek bir cevabım yok. Bir şey yaptığımda ama neden diye sorduklarında gösterecek bir sebebim yok. O eksik ya işte. Ben çok değiştim.