Ben sevmiyorum.

Sevemiyorum daha doğrusu.
Yapılan hatalar benim duygularımı derin bir uykuya itti; çabaladım, ben uyandıramadım. Onları uyandıracak birini bulmadan sevmek hatta biriyle konuşmak dahi istemiyorum. Tüm bunları düşününce bile canım sıkılıyor, ağlamak hiç bu kadar imkansız dahi olmamıştı..

Peki o kadar hayale ne olacak? diye düşünmüyor değilim, acaba onlar sebep olur mu güzel şeylere. Hiç fikrim de bilgim de yok, bunları yazarken bile üzülmemek elde değil. Verilen onca emek can yakıyor bir sonuç alınamamasına karşın..
Ve ben şu an bunu yazarken bile acı çekiyorum, oysa ne zordur değil mi acı çekerken elini kağıda kaleme muhtaç etmek? Zorlukları aşan biri olarak hiç bu kadar güçsüz kaldığımı da hatırlamıyorum. Galiba ben büyük bir karmaşa içerisindeyim ve artması çok az olan olasılıkların olduğu bir yerdeyim. Diyeceğim başka bir şey yok..
Ben sadece susarak acı çekiyorum; ağır ve zor, hatta zarar vermesine rağmen...
Elimden bişey gelmiyor, diyeceğim şu ki;

Aşkın, çok güzel duygular yaşattığına bakmayın.
Zira cehenneme giderken, yolda cenneti görürüz.