Ben şimdi buradan nasıl ayağa kalkacağım ?

Geldik doktora allahım nasıl güzel konuşuyor kadın nasıl mantıklı dinleyemiyorum ki gözüm kulağım kapıda tamam geldik süper para bayıldık süper e hadi iyileşeyim diyorum kadına. Hiç unutmam ilk seans kadın beni tanımaya çalışıyor bana bir anda dedi ki beni neden dinlemiyorsun. Ee dedim iyi hoş da ben nasıl kalkcam buradan ben bunları biliyorum zaten gölgemden korkuyorum benim sorunum yürümekte hiç bir şeyim yokmuş kanser de değilmişim ama hareket edemiyorum korkuyorum dedim. Kadın bana kalk dedi bir koridor vardı hastanenin bahcesine çıkan oraya gidiyoruz dedi.
Ben o gün orda tek başıma o bahceye çıktım yere oturarak sürükledim kendimi nefes alamadım kenaralara tutundum ama ben o bahçeye çıktım.
Ekim ayına kadar ben her gün o bahcede yürüdüm yürüdükce konuştum konuştukca büyüdüm o kadar çok korkuyordum ki geçti. Allahım geçti. Bende diğerleri gibiydim olması gereken insanlar gibi yürüyordum kendi başıma hemde kimseyi tutmadan kimseye bel bağlamadan. Belki görünüşte fiziksel bağımlılığım vardı ama aslında ben kafamdaki bağlılıklarımdan kurtuluyordum. Herkes herkessiz yaşayabilirmiş ben bunu öğrendim birisine bir şey olunca kendini teselli edebilirmişsin her şey geçiyor bak bana geçti. Ben beynimi virüs gibi ele geçiren o hastalıktan kurtuldum eğer sende de varsa sende kurtulacaksın yeter ki kendine izin ver.