Ben ,beni korur sanmıştım ,
Ben, beni anlar sanmıştım ,
Ben, bana kıyamaz sanmıştım ,
Ben ,beni sarar sanmıştım ,
Ben ,beni dinler sanmıştım ,
Ben,hevesimi kırmaz sanmıştım,
Ben,beni paramparça edenlere benzemez sanmıştım,
Ben,biz oluruz sanmıştım,
Ben,hayatı paylaşırız sanmıştım,
Ben,beni yalnız bırakmaz sanmıştım.
Ve ben tam bir aptal gibi çocukluğumda yaşadığım duygulardan kaçarım sanmışım.O,beni sevip sarar, yaralarımı kanatmaz,o duyguları bana yaşatmaz,beni kalabalıklar içinde yalnız bırakmaz sanmıştım; yanılmışım.O bana bu dünyada kaçtığım cehennemi ikinci kez yaşattı.Ve ben hep sanmışım.Kaçmak istediğim çocukluğumdan ,aile içinde yaşadığım duygu kırılmalarından kaçabilirim,heves kırıklıklarımdan, hüzünlerimden,kırgınlıklarımdan kurtulabilirim sanmışım.Ben güçlü görünmeye çalışırken bir kez olsun yenik düşsem,kendimi ona bıraksam beni kurtarır sanmışım.İnsanı en çok sanmak mahfediyormuş.Olmayışı değil de olur gibi hissetirilip hiç bir zaman olmayacağı gerçeği yakıyormuş.