Beyanı buhran

Bir hicab ki gönlümü daran bir hüzün ki sadrıma vuran bî kelam kaldım men bî çāre olarak derinden ahlar çeksem nâ faide yazmakta kifayet getirmedi ne haldir ki yazar oldum ya lanet ya beddua. Eğer men kılıyorsam ayasofyada üryan hatunun yanında iki rekat ayasofya manasıyla açılmış değil. Neyi dert edeyim hâne içindeki yokluğumumu dışarıdaki ahvalimi. Benim insan olduğumu Nisyan edenlere ben nasıl insan gibi bakabilirim. Men ebeveynlik makamını şeriat çerçevesinde tarttım diye bi ğayrı edep mi oluyorum da bana asî muamelesi yapılıyor. Menim kalbimde zorla kendi sevgi ve muhabbetlerini kendi ğayret ve çabaları ile bitirenler birde kâni olmamış gibi yerine kin, öfke ve buğuz tohumları atıyorlar. Bizi kendilerinin haiz olduğu şeyden sakınmak isteyen bizim ne menfaati dünyevimizi ne uhrevimizi düşünüyordur hayır sadece kendi saadeti haliyetlerini ve refahı iaşelerini temin çün çehdi ğayret sarf idiyorlar lakin ne yazık ki onda da muvaffak olamıyorlar. Men görmek istemiyorum zelil bırakılmaya razı gösterilmek. Men Yokluk hayatı ile büyüdüm yokluğu sevdim yokluğu cemî azâlarım ile bir kül yaşadım hissettim men üzerine bu zamana dek zekat farz olmamış biriyim bu şuna delalet ider ki ben bu vakte kadar zengin olmadım. Zengin olmayan zenginliğin ne demek olduğunu tam manada idrak idemez. Hiç fakir olmayanda fakirliği kavrayamaz. Lakin mülk üzerinde tasarrufu en iyi ifa edebilenler mülkü yokluktan varlığa çıkaranlardır. Varlığın boyutu aylık geliri mevcut sistemin tahsis ettiği miktarın 5 katı belki 10 katı üzerinde tahsil iden kimseler için bu varlık söz konusudur. Bizim itibarımız ve kelamımız bu hayatta ançak kendimize ve rabbimizedir. Artık sadece ümit ediyorum. Yokluğumu Yokluk yaşayarak hiçliğimi hiçlik muamelesi görerek kazandım. Yok ve hiç olmuş birine daha ne yapa bilirsin ki ben zaten ölmüşüm daha yaşarken.