Beyaza Dair

Kimse kalmadığında, siyahı kalır dünyanın, beyaz ruhuna yakın gibidir sadece. Üç ruhun bile rengi en fazla gri olabilirdi. Eş değer bile değil beyazın saflığına. Zaten ilk günahtır beyaz rengi ortadan kaldıran. Şimdi ise beyaz renk sadece hayal ve esamedir. İçi doldurulamayan tüm umutlara dairdir. Plebe ait olup ondan hariç bir ilmi tedavüle sokmaya çalışmak ise beyaz renge bulamaya benziyor halkı. Ama o renge boğmak gibi aslında, onları temiz göstermek için. İçlerindeki karanlığı yok sayarak yapılabilirdi bu da. Peki bir plebten nasıl kurtulacaktı ona dair olan. Rengini inkâr etmesi onu daha da ona yaklaştıracak. Belki bir taraf seçecekti bu sebeple, muhalif olduğu kadar esir düşecekti. Belki plebten kurtulacaktı ama bu kez de plebin tam zıttına esir olacaktı. Ya da bunu kabul edebilirdi, plebi benimseyip onlara daha çok yakınlaşabilirdi. Onların norm ve değerlerine sahip çıkabilirdi, gelenekleri yaşatabilirdi. Normatif bile olsa toplum içinde kabul görebilirdi muhalif olmanın aksine. Ya da son bir çare bulabilirdi, ne ona ait ne de ondan bağımsız olmakla ilgilenmeliydi. Tüm geçerlilikleri ruhunda kabule erdirip plebin tüm değerlerini yıkabilirdi zihninde. Ardından onları korumak ve onların iyiliğini gözetebilirdi. Ne siyah olacaktı böylece, ne de beyaz olmaya çalışacaktı. Zaten beyaz öyle bir yerdedir ki, onun ruhuna dokunulmaz, sadece o yaklaşır. Ama sadece yaklaşır, o ruha bir ışık gösterir. Zaten beyaz sadece ahir bir umuttur aslında. Ruhunun eli kana bulanmış insanları bile tüm kinine rağmen ona bakıp iç geçirir. Ki aydınlatırsa Tanrı izniyle her çehreye yansırdı. Belki bir an, belki bir dakika.. Ama asla ruhlara bulaşmaz, bu yüzden esamesi okunur. Anlatırlar mutluluğa dair hayallerini, o da eşlik eder. Beyaz, ne tuhaf... Egsantrik bir isme de ihtiyacı yok, aydınlığın temsilcisi olarak yeterli.