Bi şey diyon mu tavan...

Belki de hiç kimseye ihtiyacım yok
Üzerime çöken karanlığı seviyorumdur
İskeletimi taşımak ne kadar zor olsa da, ölüm hep solumda duruyor
Ve en çok ölüm yakışıyor yanaklarıma
Uzun yolları sevmeyi bırakalı çok oldu
Yağmurlarda bana göre değil
Yalnızlık insanlara, Tek'lik Allah'a mahsustur
Yalnızlığı dost bildiğimde öğrendim
Kimse ekmeğini bölüşmüyor fazlasını dağıtıyor sadece
İki yüzlülük kalmadı,
Çok yüz, sayısız renklere bürünüyor insanlar
Bukelamunlar bile intiharların kıyısında dolanıyor artık
Çok renkli kişiliksizlikler etrafımda, kimseyi dost yerine koyamıyorum
Neyse, hayat çok uzun ve ben yorgunum
Sabaha ramak kaldı,
Uyumayı özledim galiba,
Ben yatıyom
Bi şey diyon mu tavan...