Bir an gelir,
dünya durur,
sadece rüzgarın sesi kalır,
ve sen,
o anı yakalarsın.
Bir nefes alırsın derin,
ve içinde bir huzur uyanır,
sanki her şey tam yerli yerinde.
Ama sonra,
o huzurun kıyısında,
gözlerin geçmişi arar,
bir zamanlar kaybettiğin,
bir zamanlar eksik olanı.
Ve o an,
her şeyin tam olduğuna inandığın
bir anlık huzur
kaybolur,
rüzgarla birlikte.
Yine de devam edersin,
yolunu ararken,
gözlerinde umutla.
Çünkü belki de huzur,
bulmak değil,
sadece o anı yaşamaktır.
Ve sen,
o anı tekrar ve tekrar ararsın,
belki bir gün
o huzurun içinde
tam anlamıyla kaybolursun.
Ama o güne kadar,
sadece o anlık huzuru
taşırsın içinde,
gizlice,
her şeyin ötesinde.