BIR ANNENIN BENCİL ENDİŞELERİ

Gelecek gelmesin istiyorum oğlum... Tüm bencilce ve ilkelce dürtülerimi analiz etmeden bütün
yalınlığıyla sergileme arzusu beni bu yazıyı yazmaya iten. Zaten her anne baba ,hatta her insan bir parça bencil değil midir? Ama ben bugün sadece annelik iç güdülerimden bahsedeceğim oğlum. Dediğim gibi gelecek gelmesin istiyorum. Hep böyle dizimin dibinde dur,yüzümü okşayarak uykuya dal,o masum sinir krizlerinle beni delirt istiyorum. Kolektif yaşam bilinciyle büyümüş annenin,tamamen bireysel bir yaşama adım atan bir evladı olma yolunda ilerlemenden korkuyorum. Bencilce olduğunun farkındayım ,ama ben bugün bencilce davranmak istiyorum. Simdi huzurumsun,hâyâl kırıklığım olmandan korkuyorum. Dedim ya her anne baba biraz bencildir. Ben bugün anneliğimin bana verdiği hakkı sonuna kadar kullanmak istiyorum. Psikiyatristlerin ,pedagogların bas bas bağırdığı anneye bağımlı çocuk yetistirmeyin saçmalıklarını göz ardı etmek istiyorum. Ben sana bu kadar bağlıyken senin için bütün bireyselliğimi bir köşeye fırlatıp atmışken,sana,bana bağlanma demek gelmiyor içimden. Sen de beni hep böyle karşılıksız sev istiyorum. Tamam ,hayatını bana feda etme, gün gelecek kendi çocuğuna yeterince feda edeceksin zaten. Ama büyüyüp yakışıklı bir delikanlı olduğunda,kendi ayakların üzerinde durmaya başladığında, benim sana olan aşkımı ,emeklerimi hiçe sayıp,ben ayrı bir bireyim deme istiyorum. Birken de birey olunabileceğini kavra istiyorum. Sen yarın ne düşünürsün bilmiyorum yavrum ama,ben sana çaresizce baglandım. Aşık oldum. Tüm o psikoljik ,bilimsel saçmalıklara rağmen baglandım. Hem ilkel komünal toplumlarda bile ancak bir arada yaşamayı öğrenebilmiş toplumlar hayatta kalmayı başarmıştır. Hiç bir şey tek başına faydalı,korunaklı ve gerekli değildir. Şimdi,günü geldiğinde,senden kopmamı bekleme istiyorum. Ve oğlum,belki klişe ama seni canımdan çok seviyorum. Ben birini canından geçecek kadar sevmeyi sende öğrendim. Büyüdüğünde,herşeyi unutsan bile,bunu hatırlamanı istiyorum.