Bir gün hiçbir gün

İnsanların türlü türlü imtihanları olur. Bazı insanlar hastalıkla, bazıları ailesiyle, bazıları maddi sıkıntılarla, bazıları sevdikleriyle vs. bir sürü imtihanlarla savaşmak zorundadır. Lakin bilmelidir ki geçici olan bu dünya da her şey rabbimin bize nimetidir. Ama insan dayanamıyor gün geliyor vazgeçmek zorunda bırakılıyor, gün geliyor dayanamaz acılara katlanmaya çalışıyor. Kimileri bu yaşam savaşını kazanıyor, kimileri yenik düşüyor bu adaletsiz dünyaya… En acısı da bu dünyada bunlarla savaşırken bir de insanların bizi anlamasını, bizim yanımızda olmasını falan bekliyoruz, hayır yani herkes bu kadar kendi çıkarlarını ön plana çıkardığı bu hayatta ne olmasını düşünüyorsak daha.
Ben çoğu kez hatayı kendimde anlamaya, insanların yaptıkları davranışları görmezden gelmeye onları yürekten anlamaya çalıştım, evet hiçbir zaman onlara gerçek benliğimi göstermedim. Çünkü eğer o gerçek halimi gösterseydim bu sefer benim en zayıf noktamdan kalbimden vuracaklardı . Hep beni olmayan biri gibi yargıladılar beni gerçekten tanıyan arkadaşlarım ve sevdiğim insanlar evet ailemin bile benim nasıl biri olduğumu bilmemelerine rağmen beni tanıyan 3, 5 arkadaşım vardı.
Kimi zaman kendime bile o kadar ağır geliyorum ki. Küçükken sebepsiz kurduğum hayallerimi özlüyorum, yağmurun altında deli divaneler gibi ıslanıp sonrasında gelip sıcacık battaniyenin altında kurulanmayı bekleyen zamanlarımı özlüyorum. Küçücük bedenimle kaldıramadığım yükleri, ben küçüğüm diye sızlanmayı, aklımın doğruyu, yanlışı, ölümü, acıyı bilmeyen o günlerde tek amacımın oyun oynamak olduğu, bu kadar gerçeklere karşı koyarak sayısız hayallerime yeniden kavuşmayı özlüyorum bir gün olacağını ümit ederek. Şimdi o kadar gerçek varken hayal kuramıyorum . Ben yeniden hayallerime engel olamayacak, acının olmadığı bir evrene gitmek herkesin sevdiğiyle ve sevdikleriyle başkalarının hayatını çalmadan, herkesin birbirine saygılı ve hoşgörülü olduğu kimse kimsenin hayatına karışmadan yaşamayı, güzel bir dünya istiyorum. Mutlu çocukların olduğu tüm hayvanların özgürce olduğu, kadınların şiddete maruz kalmadığı, herkesin eşit şartlarda yoksulluk olmadan, açlık ve sefalet, savaş olmadan gülen bir dünya. Bir gün olur mu bilmem ama umudum güzel bir hayat güzel yeryüzünün altında gülümseyen yarınlar istiyorum.
Şu güzelim gökyüzüne bu nasıl bir yeryüzü… Nasıl dile getirilir ki rüzgârların fısıltısı ile coşan yürekleri.
Geçer mi bir gun, diner mi tüm acılar güler mi kuşlar, insanlar, toprak guler mi bir zaman yeryüzü söylesene toprak ana susar mı ağıtlar, gülmez mi cocuklar ?
Her acıya alışırmış insan nasil bir varlığız biz nasıl hiyakar , birileri bir tarafta doğarken diğer taraftan yaşanan cenazeler . Özlem dolu yürekler. Eşlerini bekleyen asker yarenleri, hic gelmeyecek olan şehit anneleri , hasta başında yakılan ağıtlar . Bitmez sandığımız dertler , geçmez dediğimiz yaralar . Kapanmak bilmez acılar. Insanoğlu ne kadar daha dayanacak olmayacak , geçmeyecek ,dinmeyecek acılara.
Daha ne kadar sabretmemiz gerekiyor ac cocuklar.
Adaletin olduğu yere hangi zaman diliminde ulaşacağız. Dayanilmaz bir hal alıyor gönlüm. Direnemiyorum , alışmak istemiyorum...