BİR KÜREK TOPRAK

Gecenin bir yarısı . İnsanlar öldürdükleri günlerinin üzerine toprak atıyor şimdi. Çevremizdeki ışıklar bir bir sönüyor , içinde bulunduğum betondan şehir şakılarının sesi kısılıyor birden. Balkondan görebildiğim ana yol bomboş şimdi , trafikten eser yok. İnsanlar demiştim ; öldürdükleri günlerinin üzerine toprak atıyorlar. Eğer toprağa gömülmezse hayattan çalınan şu zaman , yeni bir güne uyanamaz insanlar. Biten zamanı toprağa gömüp , yeni bir zaman bahşetmesi için yalvarıyorlar hayata.
Hayatın sorularına ve zorunluluklarına kulak tıkayıp dileniyorlar kapısında.
Ne tuhaf insanlar.. bir ekmekle tıka-basa dolduracakları midelerine ne kadar da çok harcıyorlar. Kalplerini yabana atıp zaman kavramından soyutlanmış büyük AVMlerde dolanıyorlar. Can sıkıntılarını (!) alışveriş yaparak dindiriyorlar. Siz de bu neyin canı , kimin sıkıntısı diye düşünmüyor musunuz ?
Sendeki can değil ki , sendeki yalnızca kan pompalayan bir mekanizma. Sendeki can değil et parçası. Senin canın ne ki sıkıntısı ne olsun öyle değil mi ?
Vitrinde gördüğü elbisenin hayalini kuruyor , son çıkan iphone için gün sayıyor , ailenin okuman için gönderdikleri üç kuruşu , yarın bırakacağın üç kuruşluk kızlar için masaya bahşiş bırakıyorsun. Tabi geçer sıkıntın. Sol yanındakine can diyorsan , alışveriş yaparak ferahlar yüreğin..
Benim de canım sıkılıyor. Benim de sol yanımdaki aynı et parçası , aynı kan pompalayan mânâda değersiz mekanizma.. ancak bir farkla ; biz onu yola verdik ve kabul buyur dedik yaradana..
Başka coğrafyalarda açlıktan kıvrananların acısını yükledik , yetim çocuğun feryadını , bedeni başında akbabaların beklediği garibin nefesini işittirdik ona.. Şimdi en ince yerinden sıkılıyor canım.. Gecenin karanlığından da zifiri bir yürekle , birilerinin hayatına dokunmaya çalışıyorum. Birileri daha şiar edinsin , birileri daha kurtulsun diye çabalıyorum. Karanlık kalbimle aydınlatmaya çalışıyorum beklenen nesli.. Bunları düşündükçe açın diyorum ışıkları , ben korkuyorum içimin karanlık sokaklarından. Yükseltin sesi , vicdanımın sesi uyutmuyor geceleri..
Somut bir ağrı benimkisi.. gözümle görüyor , kalbimdeki yerini tutuyorum. Yazıyorum , ellerime bulaşan mürekkep lekelerini artık gözyaşlarımla çıkaramıyorum..
İnsanlar demiştim ; öldürdükleri günlerinin üzerine toprak atıyorlar şimdi..
Ben de aynı durumdayım.. ne kadar yaşattığımı sorguladığım bugünün muhasebesini yapıyor , her bir kürekte sayıp-sayıştırıyorum kendime.
Ben de yalvarıyorum.. Kalbimdekileri sırf O'nun için toprağa gömdüm , yarınlara güzel kokulu çiçekler olmasını niyaz ediyorum..
Kendime diyecek lafım kalmadı.. beni benden başka tutan yok. Tüm bu sessiz gürültüye karşı bir şiir açacağım şimdi , son bir kürek toprak atıp sonlandıracağım geceyi..

10.06.2019

• " Zirvesine göz koyduğun dağlara bak , koşup takıldığın çitlere bak " desin Zarifoğlu. desteklesin Sezai Karakoç ;
Ve son sözü hep alın yazısı söyler...