BİR ŞEY VAR...

Bir şey var. Tam olarak ne olduğunu kestiremiyorum. Bir duygu,bir arzu,belki biraz yıllanmış tatlı bir acı. Bahçemin teni yakmayan ve ısırmayan tatlı esintisi. Merdivenlerden her an sevdiğim birinin koşarak inip boynuma atlayacak hissi. Hafiften canını acıtan ancak mazoşist bir aşkla orada durmasını istediğin eski bir hançer. Bir yandan delice hiç durmadan bedeninde,hücrelerinde kalan son güçle koşma arzusu,bir yandan seni oturduğun yere bağlayan minnak bir virüs korkusu. Başka bir şehirde,ailenden uzak kalmanın,anlatamamanın ve çevrendeki kimse tarafından anlaşılmamanın verdiği o burukluk. Öyle bir yalnızlık ki bir zamanlar deli gibi korktuğun kedilerin oturup bahçede yolunu gözlemen. Sen zaten asosyalsin kimseyi beğenmiyorsun diyen annene hayatın içine önüne geleni dahil edecek kadar basit olmadığına ikna etmeye çalışmak. Sosyalitenin tanımını bilmemekle beraber kaliteli zaman geçireceğin bir dosta muhtaç olmak ve ona asla ulaşamamak. Romanlara sığınmak,fakat bir yerde onları da paylaşacağın bir nefes aramak. Sonra bazen... Durup düşünürken,hayatın gereksiz uzun olduğunun farkına varıp uzun yaşamın sırları adlı başlıklara hayretlerle bakmak. Bir an önce yaradana kavuşma arzusu fakat onun da sana dünyada görevin henüz bitmedi diyerek dilekçeni reddetmesi. Sonra... Sevdiklerini,seni sevenleri sana muhtaç biricik oğlunu hiç düşünmeden bencilce ölümü arzulamanın utancı. Tembelliğini ölümün yüceliğiyle ört bas etme çabası. Bir şey var ama kestiremiyorum tam olarak....