Alevden bir çember ve ortasında bir tek ben
Ne yanmak var ne çıkmak Ğariblik ve bir tek ben
Serpilir yüreğime kâf dağından ümitler
Lâkin boş ve beyhûde ütopyam ve bir tek ben
Sarılır günler hep boynuma hülyalar gibi
Fakat ne çürük ipliktir bu düşen bir tek ben
Asılır sanki dar ağacında istikbâlim
Ona bakarak hüzünlenen Sade bir tek ben