Bir Umudum Sende Anlıyor Musun?

”Umut” kelimesinin tanımına baktığımızda son derece olumlu bir anlama sahip olduğunu görüyoruz. Ne demiş TDK ;
1) Ummaktan doğan duygu, ümit.

2) Bu duyguyu veren kimse veya şey, ümit.

3) Olması beklenen ve olacağı düşünülen şey, ümit.

Herkes hayatın belli döneminde bir umudun peşinden savrulmuştur. Savrulmamış, belki de kırılmıştır. ”Bir daha tövbe, daha kendimi yıpratmayacağım” deyip yine başka bir şeyi umut etmeye doğru yelken açmıştır. Kısaca umut; böyle gelmiş, böyle gider durumudur.

Konu umuttan çok hayal kırıklığı aslında. Zaten umut ve hayal kırıklığı kelimeleri birbirinden ayrılmayan, sürekli aynı giyinen ikizler gibi. Ayrılamazlar ve ayrılmaları teklif dahi edilemez. Komşu ziyaretlerinde ev sahibinin tanımadığı ama komşusunun peşinde süreklediği biri gibi umut kelimesi de var oldukça yanında hayal kırıklığını sürükleyecek. Gittiği her yere hayal kırıklığını da götürecek. Keşke böyle olmasa, olması beklenen her şey gerçekleşse ama olmuyor. Bir şeyler sürekli ters gidiyor. Kısaca umut; risktir, her şeyi göze almaktır.

Umudun tanımını yapmaktan konuya girmekte zorlansam da bu paragrafta bunu başarmayı ”umuyorum”.

Geçmişte yaşadığın olaylara rağmen karşına bir insan veya bir fırsat çıkar. Tamam dersin… bütün umutlarını ona bağlarsın. Şu hayatta en azından bu düzgün gitsin dersin. Kendi kendine konuşursun. Yazarsın, çizersin. ”Bütün umudum sende anlıyor musun?” bile dersin. Olayı abartırsın. Kendini kaptırmışsındır artık. Çare yoktur. ”Umut” tüm düşünce gücünü ele geçirmiştir. Her yapılan harekette kendine pay çıkarmalardan, ”aslında durum öyle değildir” tarzı Polyanna’dan hallice cümlelere uzanan birçok şey düşünce gücünü işgal eder. Umut işte tam olarak budur. İnsanın gerçeklikten uzaklaşıp kendince kurduğu hayallere inanmasıdır. Gün gelip gerçekler yüzünüze çarptığında umudun peşinden sürüklediği hayal kırıklığı devreye girer. Pişmanlıklar, ”nasıl bağlanmışım bu kadar” düşüncelerinin sonrasında tekrar umut devreye girer. Hayal kırıklığına biraz kenara çekilmesini düşünce işgali sırasının kendisinde olduğunu belirtir. İnanılmaz bir kısır döngüdür.

Böyle gelmiş, böyle gider durumu kronikleşmiş. Biz de öylece savruluyoruz.

”Bu kadar da umutsuz olunmaz” denilebilecek, iç karartıcı bir yazı da olsa kim bilebilir ki yarın rüzgarın bizi devirmek için değil de hızlandırmak için esmeyeceğini. Umut işte… Boşuna dememiş Nejat Yavaşoğulları ”bir umuttur yaşatan insanı” .