Bir yerde durmalı.

Üzerine hikayeler kurulan dev bir hasta ritüeliydi bu. Tüm bu sancılarını resmeder, onlardan karakterler hapsederdi kendinde. Ya da hikâye değildi, gerçek de değildi. Ama bu delilik! Her ikisi de olamaz ki. Ya gerçek ya da hikâye olmak zorunda. Bazı hikayeler gerçek değil, gerçeklerden pay alıyor o kadar. Bazı gerçekler de hikayelerden pay alıyorsa... Biri diğerini kirletiyor, bu dilde bir alay, ruhta bir zulüm yaratıyor. Daha da anlamsızlaşıyor, anlaşılmaz bir hâl alıyor. Bu büyüyüp duran zahıma karşı nasıl bir mücadele verilebilirdi ki? Araştırmalıydı zihnini, o karakterlerden biri kendisiydi. Aklı başında olmayan birisi diğerlerini yaratıyordu belki. Tüm karakterleri aklı başında kimselerdi, dikkatle takip etmeliydi. En sonunda akıl hastası olan kendisiydi. Kendi kendini yaratmış zannederdi sefil.