Biraz saygı ve azıcık empati evreni

Kendini anlamakla başlarken yaşam.
Başkalarına kendini anlatmak zorunda kalmak ne saçma.
Oysa seni yargılayan insanların bile kendini anlamlaştıramadığı onca hali mevcutken.
Sokak ortasında şarkı söylemeyi.
İster açık ister kapalı gezmeyi.
Dilerse sevdiği ile sarılabilmeyi.
Canı istemezse herkesten uzak bir köşede ruhunu dinlemeyi bile çok görüyor çevre!
Oysa aynı duyguların biraz karıştığı yada renklisi onda da barınırken.
Bir şarkı ne kadar batabilir ki bir ruha?
Bir sevgi gösterisi ne kadar acıtabilir ki karşıdaki hiç tanımadığı insanı...
Enpatiden, sevgiden uzaklaşıyor insan.
Sanki hiç ölmeyecekmiş gibi.
Sanki Dünya sadece kendine tahsis edilmişcesine.
Sanki bütün koşullar sadece kendi haresinde.
Ve sanki asla kendi doğrularını bırakmaya eğilim göstermecesine.
Kimi dindarlıktan vuruyor demi.
Kimi laiklikten...
Oysa gökyüzü aynı maviliği.
Toprak aynı haşmetini.
Rüzgar aynı sevdalı halini sunuyor hepimize.
Biraz sevgi, sevginin içine azıcık merhamet.
Merhametle birlikte birazcık saygı...
Eşitliği de ilave etsek.
Dünya yaşanası bir cennet değil mi?
Kan ve kin yerine...
Huzur ve saygı eşlik etse...
Paylaşılamayan herşeyin boşluğunu ve hiçliğini anlayacak insan.
Ama o kadar ego körü olduk ki...
Sokakdaki sessiz varlıkları bile eziyetle yok ediyoruz.
Sonumuz nasıl olacak bilmiyorum.
Ama merhamet ve hidayet diliyorum.
Sevgiyle harmanlanmış saygının Dünyamızı ele geçirmesini diliyorum.
Herşeye rağmen insanı ve yaşamı çok seviyorum.
Dua da insan da tek bir kapıya çıkacak.
Bunun bilincinde erişilecek insanlığın tez zaman da sayısalca artmasını bekliyorum.
06.11
08.02.2022