Birkaç dakikaya sıkışan korkular ve kaybolan huzur.?

Öylece donakaldım. Yaşamıma dair değildi sanki o dakikalar...Çok kısa bir süreçte gerçekleşti her şey.?
O alacakaranlik vaktin verdiği serinlikle
kavuştuğum huzuru bir köpek kuduruk bir havlama ve saldırı teşebbüsüyle berbat etmişti.
Fakat ALLAH'A Şükür o anda bir amca imdadıma yetişti. Köpekte o ara üzerime koşmayı bıraktı.
Amacını kavrayamadığımız bu yaratıklar küçük bedenleriyle büyük bir tehlikeydi bana.
Teşekkür faslına hiç kanmayın,o anı yaşadığımı bile idrak edebilmiş durumda değildim.
Yarım saat-1 saat geçti ve hâlâ kendimde değilim.Yine de bu birkaç dakikanın ömrümdeki anlamını sorgulayabiliyorum:➰
Saat 6.00'da evden ayrılmak üzere kalktım,6.03'te dışarıdaydım,-kapının önüne yakın-,6.04'te biraz daha ilerledim,6.05'te denizi gören yerde,yol üstündeki bankın dibindeydim.
Iste bu yaşadıklarım o kararı anına bağlıydı.Eve dönebilirdim.2 dakikamı bile almayacaktı. Fakat ben meydandan dolaşarak dönmeyi tercih ettim.Başta her şey yolundaydı.Kediden köpeğe tutun;insandan karıncaya tek bir canlıya rastlamamıştım.
Ta kii köşeye dönene kadar!❕
Işte tam dönecekken çıktı birden o köpek.Olana şaşırıp donakalmak şöyle dursun ALLAH KORUSUN,olağanca hızımla koştum;üstelik istemsizce,üstelik çığlık çığlığa...
Dediğim gibi o anda yetişti bir amca imdadıma.✴
Korkunun ardından ALLAH'A Şükür hiçbir darbe almadan kurtuluşa erdim.⭐
Fakat şokta olduğum bu birkaç dakika neyi anlatıyordu bana?
Misal, köpeklerin mesken tuttuğu bu serin, hoşça vakitlere olan sevdam,başlı başına bir hata mı acaba diye düşündüm.
Aslında sevmek ayrı,icraata geçmek ayrı dedim sonra.Zira hep severdim,eğer uyanıksam balkonda bu anların tadını çıkarmaya çalışırdım.
Fakat şimdi ne değişmişti?Niye kafesimden çıkmıştım ki ben?Gerçi kafesime dönmüştüm lâkin huzurum kanatlanmış,uçmuştu kuş misali..?
Fakat kuşsa eğer güvercin olmalı. Çok kaçtı döndü o!Ne ederim,ne diyebilirim ki?Umut etmekten başka ne yapabilirim??
?