BİZ YANLIŞ EVRİLDİK

Düşünüyorum da hayatta kalmayı başaramasaydık nasıl olurdu acaba? Yani evrilip bugünlere gelemeseydik. Diğer bir deyişle yaratılmasaydık. Fıtratımızda bencillik,ego,hırs olduğu kesin de,keşke bu duygular çocuklarımıza işlemeseydi. Bizim karanlık dünyamız onların tertemiz ruhlarına,bedenlerine dokunmadan geçip gidebilseydi. Kendinden ve türünden nefret edip köşene çekilmekle,canım pahasına tüm çocuklara güzel bir dünya kurmak için savaşmak arasında gidip geliyorum. Ancak ne yazık ki genelde,nefrete sığınıp köşene çekilmek kazanıyor. Korkuyorum belki. Korkum duyarlılığımı bastırıyor.

Kendimizi geliştirmeden geliştirmeye çalıştığımız,iğrenç öfke patlamalarımızı onların üzerinde dindirdiğimiz,uğraşmak istemeyip yetimhanelere attığımız ve 18'inde oradan da çıkarıp sokaklara bir başına çaresiz bıraktığımız çocukların günahından iki dünyadada kurtulamayacağız. Kendi çocuklarımıza istedikleri her türlü oyuncağı imkanı sunarken,eğitimlerini düşünerek bir ömür harcarken,doğum günleri ve aptal sünnet düğünlerine milyonlar yatırırken,zor durumdaki çocukları hiç düşünme zahmetine bile girmiyoruz. Sonra da" benim çocuğum neden paylaşmayı bilmiyor, ikinci çocuk mu olsa acaba belki o zaman vazgeçer bu bencilce hareketlerinden " diye yine ben merkezci çözümlerimizi sunuyoruz ortalığa. Oysa tüm çocuklar bizim çocuğumuzun kardeşidir. Mesela çok paylaşımcı bir çocuk istiyorsak ikinci çocuk gibi başka bir canın günahına girmek yerine,çocuğumuzun doğum gününde bir yetimhaneye gidip oradaki çocuklara hediyeler alabiliriz. Böylece belki bizim şımarık dediğimiz çocuklarımız,kendilerinden başka dünyaların da olduğunu,üstelik o dünyaların çok zor olduğunu,kendisinin ne kadar şanslı olduğunu ve bu şansını nerede nasıl kullanması gerektiğini çok erken yaşta öğrenir. Ama ne gerek var canım,elin çocuğuyla uğraşacağımıza bir tane daha yaparız değil mi? Kaynak sınırsız sonuçta. Başka bir canı sahiplenmek için illa çaresiz kalmayı mı bekliyoruz? Biz hayatta kalmayı,yaratılmayı bir şekilde başardıkta insan olmayı bir türlü başaramıyoruz. Bencilliğin kısır döngüsünden bir türlü kurtulamıyoruz. Ancak hayattaki tek amacımız kendi canımızı kurtarmak,kendi hayatımızı garanti altına almak olduğu sürece dibe batmaya mahkûmuz.