Bizim hala umudumuz var yarınların aydınlığına dair…"

Birgün söyleyeceğimden çok korktuğum cümle.
hayatta hiçbir şey beni bu kadar tırsıtmıyor. Zira ben, umutlarım olmadan yaşayamam. gerçi hiçbir insan umutsuz yaşayamaz ama, ben gerçekten sıkı sıkıya bağlı hissediyorum kendimi umutlarıma.
bir nevi yaşama nedeni benim için.
günün sonuna doğru azalan, gece yarısı bitme noktasına gelen, ancak her günün yeni güneş ışığıyla birlikte yeniden canlanan, yeşeren umutlarla yaşıyorum.

"bugün olmadı, ama yarın neden olmasın?" hayır bu değil, bu herşeyi toz pembe görmek değil. bu; hayatı iyisiyle, kötüsüyle, doğrusuyla, yanlışıyla bilerek, tadını tam olarak çıkartarak, hatalarından ders alarak, büyük sözü dinleyerek, kendin olarak, özgür olarak yaşamak bence.
sabah kalktığında aynı işe git, aynı insanları gör, aynı yemeklerden ye, aynı otobüse bin, aynı eve dön... bu kısır döngü ve hayat arasında, insanın gökyüzüne bakıp da, ona tebessüm ettirebilecek tek şeydir umut.
"bir gün.. belki yarın, belki gelecek yıl, ama bir gün.." der ve sessizce oradan uzaklaşır.

Bizde de papatya desenli tabak çanak takımı vardı. sadece bize özel sanırdım sonra öğrendim ki her evde varmış bunlardan. demem o ki size özel sandığın umuttan hepimizde vardı bir zamanlar.kimi hala saklıyor takımın geri kalan parçalarını,coğu kırılmış olsa da.....