Bizim ortaokul lise zamanımızda telefon yoktu mektup yazardık birbirimize hatıra defterleri vardı güzel sözler ederdik, kimseden alıntı olmayan samimi duygularla yazilan..
Bulusacagimiz yeri onceden belirlerdik kimsenin son dakika isi çıkmazdı satış ekis bu laflar yoktu, once giden beklerdi. Eve gidince haber ver demezdi sevgililer çünkü kapıya kadar eslik ederdi, tanidik biri gormesin diye yolun başına gelmeden mahcup bir öpücük konardi yanağa. Kimse kimsenin kacta nerde olduğunu bilmezdi sözüne guvenirdi. Şarkı dinletirdi ev telefonundan, araya arkadaş koyup haber verirdi tanışmak istediğini. Parmağının ucunda değildi emek isterdi sevgi.
Erkek öderdi parayı, kız zaten "aç değilim sen ye" derdi masraf olmasın diye. O kadar da vakit yoktu zaten, aksam ezanı evde olunurdu.
Velhasil bizim genclikte Teknoloji iyi ki yoktu da kimse kimseyi elindeki telefona gore secmiyordu