Bölüm 11

Bir yandan yakınıyor bir yandan da gözlerinden akan yaşları silmeye çalışıyordu Milena. Elini karnına doğru götürdü, dokundu ve o umudu hissetti bütün bedeninde. “Bak Artur’um. Bak. Bir bebeğimiz olacakmış. Ne kadar çok istiyordun bebeğimiz olmasını. Ne kadar çok planların vardı senin. Beraber bahçemizde koşup oynayacaktınız. Beraber parklara gidecektiniz. Maça götürecektin büyüdüğünde. Okutup, doktor olmasını sağlayacaktın ya bir de, insanları kurtarsın diye. İşte bebeğimiz oluyor sevgilim, bebeğimiz. Ben varım, bebeğimiz var ama sen yoksun. Sen yoksun ama bebeğimizi senin istediğin gibi büyüteceğim. Beraber koşup, oynayacağız. Parklara ve maçlara gideceğiz. Okutup, doktor yapacağım sana söz olsun. Ve seni bizden alanları, koparanları bulacağım. Sana söz olsun bulacağım ve hepsinden tek tek hesabını soracağım. Biliyorum şuan yukarılardan bir yerden bana gülüyorsun. ‘Bunları sen mi yapacaksın?’ diyorsundur. Bir karıncayı bile incitemeyen Milena mı? diyorsundur. Evet ben yapacağım. Bir karıncayı bile incitemeyen ben. Yüreğimde öyle ateşler yanıyor ki, geçen her gün bu ateş daha da korlanacak. Ve bu ateşi ancak böyle söndürebilirim. İnan bana seni çok sevdim ve sevmekten de vazgeçmeyeceğim. Seni hiçbir zaman unutmayacağım. Sen de beni unutma olur mu?” diyerek tahtaya bir öpücük daha kondurarak mezarlıktan ayrıldı.