Bu benim yalnızlığım

Bu aralar kendimi çok yalnız hissediyorum nedenini bilmiyorum, oysaki sevdiğim insanların hepsi yanımda. Kendi içimde yaşadım yalnızlığım tüm Ankarayı sarabilecek güçte. Benimki nedeni olmayan bir yalnızlıktan ibaret.. Keşke hayatıma biri girip terk etseydi de öyle yaşasaydım bu yalnızlığı diyorum bazen. Sanki hiçbirimizin derdi yokmuş gibi çevremizdeki diğer insanların yüzlerine gülmek zorundayız. Aslında yaşadığımız hayatın trajik bir senaryosu var. İste biz bu senaryonun baş kahramanlarıyız. Senarist bize neden bu kadar ağır bir rolü layık görmüş henüz anlamış değilim. Şimdiden böyleyse ileride ne olur tahmin bile edemiyorum. Acaba insanlar beni dışlarlar mı diyorum kendi kendime, ama bilmedikleri bir şey var; onlara yazılan senaryoyu iyi oynayamazlarsa yönetmen onları aşağılar ve rolünü elinden alır. Benim durumuma düşüverirler diyorum Ya da buna hayal diyelim..

Bazen yanımda beni kollayan birinin kalmayacağı korkusunu yasıyorum.Nasıl bi korkudur o biliyor musunuz ? Sanki o an hiç bilmediğiniz bi yere düşüyorsunuz ve yalnızsınız etrafınızda hiç kimse yok gökyüzü yok yol yok en korkuncu da ses yok elimde harita yok yönümü bulamıyorum. Etrafıma ürkek bir kedi yavrusu gibi bakıyorum.. Böyle bi şey yasıyorum sonra HERKES GİDERMİ diyorum.. Biliyorum ama, bir gün herkes gidecek ve beni bu pis gezegende yalnız bırakacaklar yalnızlığım bir çığ gibi büyüyecek ve taşıyamaz hale geleceğim,sonunda pes edeceğimi... Gidenlerin bir piç gibi yalnızlığı üstüme bırakacak olması da ayrı bi Lanet olası durum..

Ben aslında beni kollayacak özleyecek birini istiyorum ama sevgilim olmayacak. Benim olmasın, birbirimizin olalım istiyorum ama sevgilim değil. Yakışıklıya gerek yok beni kollasın her saat başı konuşabileceğim biri olsun ama sevgilim değil. Çok fazla şey istiyorum biliyorum. O yüzden hayal kurmaz mı zaten insan..